Πότε θα τελειώνουμε με αυτήν την ιστορία;

//από τον Δημήτρη Σ.\\
// επιμέλεια Ορέστης Α.\\

Εκεχειρία στην Λωρίδα της Γάζας λοιπόν γι ακόμα μια φορά... Ας ελπίσουμε να μην
χρειαστούν άλλες, ας είναι η τελευταία "γάζα" που θα κλείσει επιτέλους την πληγή από την
οποία δεκαετίες τώρα κυλάει ανθρώπινο αίμα, αίμα στην πλειονότητά του αθώο. Δυστυχώς
όμως η ιστορία 63 χρόνων έχει διαφορετική άποψη...

Από την δημιουργία της το 1949 ακολουθούντος του αραβοισραηλινού πολέμου οι
κάτοικοί της βλέπουν στον ύπνο τους εφιάλτες από πυροβολισμούς κι εκρήξεις. Είτε
πρόκειται για εδαφική κυριαρχία είτε για εμφύλιο είτε για τρομοκρατία είτε απλά για
αντίποινα ο πόλεμος ήταν ανέκαθεν συχνό φαινόμενο για τους Παλαιστίνιους. Ωστόσο τα
γεγονότα των τελευταίων ετών ήταν πραγματικά "το κάτι άλλο".

Βλέπαμε στις ειδήσεις και στο ίντερνετ εικόνες μικρών παιδιών νεκρά στις αγκαλιές των
πατεράδων τους ή ξαπλωμένα δίπλα δίπλα. Ερείπια και εκρήξεις παντού. Ο κατάλογος των
νεκρών έκλεισε στους 162 αυτή τη φορά, όλοι από την πλευρά των Παλαιστινίων αλλά...
το άξιζαν καθώς άκουσον άκουσον, ΕΡΙΞΑΝ ΜΙΑ ΡΟΥΚΕΤΑ! Μάλιστα κύριε! Μια ρουκέτα
από κάποιο μέλος της Χαμάς βεβαίως και σηκώνει τέτοια αντίποινα! Δόξα τω Θεό που ο
70χρονος είναι πλέον νεκρός, σίγουρα το άξιζε και ποιος ξέρει τι άλλο θα έκανε! Να αγιάσει
το χέρι εκείνου που πάτησε το κουμπί και σκότωσε το 10 μηνών βρέφος, καλά να πάθει
ο εκκολαπτόμενος τρομοκράτης! Και οι υπόλοιποι 160 άξιζαν κι αυτοί να πεθάνουν και
πάνω από 900 άλλοι να τραυματιστούν αφού κάποιος αποφάσισε ότι θέλει να πετάξει
μια αυτοσχέδια ρουκέτα μέσα στο Ισραήλ από την οποία δεν σκοτώθηκε κανείς. Φταίνε κι
αυτοί! Το ότι για ακόμη μια φορά δεν καταφέρανε να αλλάξει τίποτα είναι λεπτομέρεια,
σημασία έχει ότι φάνηκε ποιος την έχει πιο μεγάλη (την βόμβα).

Πως είναι δυνατόν να θεωρείται δικαιολογημένος και να υποστηρίζεται από τις σύμμαχες
προς το Ισραήλ χώρες ένας τέτοιος βομβαρδισμός στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή
του πλανήτη; Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρουν, δεν έχουν σημασία τα επιχειρήματα. Από
την στιγμή που κυλάει κατ' εξακολούθησην αίμα κυρίως αμάχων, ΕΙΔΙΚΑ όταν στα θύματα
συγκαταλέγονται παιδιά που δεν έχουν κλείσει ούτε χρόνο ζωής ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ
ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΕΠΙΘΕΣΗ! Πρόκειται για δολοφονίες. Διότι, όταν ρίχνεις
βόμβες λευκού φωσφόρου, όπλο που καίει την ανθρώπινη σάρκα και δηλητηριάζει τα
όργανα, απαγορευμένο από τις διεθνείς συνθήκες, δεν ενδιαφέρεσαι για την επίτευξη
τακτικών στόχων αλλά για την εξόντωση του πληθυσμού.

Σε αυτό το επίπεδο δεν ξεχωρίζουν Χαμάς και Ισραήλ. Απλά δεν έχει σημασία, είναι πολύ
μικρή η οποιαδήποτε διαφωνία μεταξύ των πλευρών. Αυτό που ξεχωρίζει είναι υψηλά
ιστάμενοι με όπλα (και των 2 πλευρών) από την μια και απλοί άνθρωποι που απλά θέλουν
την ησυχία τους από την άλλη. Ψυχοπαθείς, στρατόκαυλοι με σύνδρομα εξουσίας που
δεν σταματάνε σε τίποτα προκειμένου να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα και τα πάθη
τους συγκρούονται μεταξύ τους και αυτοί που πληρώνουν είναι πάντα οι αθώοι. Γιατί
κάθε πολίτης του κόσμου, που δεν είναι εξουσιομανής η ψυχοπαθής, δεν θέλει πόλεμο.
Δεν μισεί ο Έλληνας τον Τούρκο, ο Ισραηλινός τον Παλαιστίνιο, ο Αμερικανός τον Ρώσο.
Παραδείγματα υπάρχουν πραγματικά ατελείωτα. Όπου στον κόσμο κι αν πας οι άνθρωποι
είναι φιλικοί. Δεν είναι στην φύση μας το μίσος. Μόνο οι προβληματικοί μισούν χωρίς λόγο

και αιτία. Αλλά οι προβληματικοί είναι που βρίσκονται στις υψηλές θέσεις σε κάθε κράτος
και έχουν την εξουσία να αποφασίζουν την μοίρα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Άνθρωποι ψυχοπαθείς με μηχανικά μυαλά που δεν ενδιαφέρονται, δεν νιώθουν τον
ανθρώπινο πόνο και σπαραγμό, που δεν έχουν καμία φυσιολογική αντίδραση όταν
λένε ψέματα η διατάσσουν την σφαγή εκατοντάδων. Κι όμως κάποιοι εθελοντικά τους
προσφέρουν το μυαλό και το σώμα τους μπαίνοντας στον στρατό. Και όλοι οι υπόλοιποι
συνένοχοι με την σιωπή μας...

Αλήθεια πότε γίναμε τόσο σκληροί; Πως γίνεται να ακούμε και να βλέπουμε ατάραχοι
όλα αυτά που γίνονται γύρω μας; Πως μπορούμε και γυρνάμε την πλάτη σε τόσο φρικτά
γεγονότα για να ακούσουμε για 40στη φορά το πουλάκι τσίου και να παίξουμε παιχνιδάκια
στο facebook; Είναι τόσο δυνατή πια η δύναμη της συνήθειας που μας κάνει να μην
νοιαζόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας; Γιατί είμαστε θεατές σε αυτόν τον κόσμο ενώ θα
έπρεπε να είμαστε οι πρωταγωνιστές;

Αντί να θυμόμαστε να κάνουμε μια πορεία "υπέρ της ειρήνης" όποτε κάτσει, γιατί
δεν ανοίγουμε το μυαλό μας να μορφωθούμε πραγματικά και να δούμε τον κόσμο
διαφορετικά; Να τον αλλάξουμε οι ίδιοι, στον δικό μας δεν θα χωράνε όπλα, μίσος και
έχθρα. "Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα με τον τρόπο σκέψης που το γέννησε.
Πρέπει να αποκτήσεις νέα οπτική" είχε πει ο Αϊνστάιν. Και όσο συνεχίσουμε σε αυτό το
μονοπάτι, το βέβαιο είναι ότι θα συνεχίσουν να χάνονται ανθρώπινες ψυχές επειδή έτσι
είπε ένας στρατηγός. Όσο για μας, ο ζωτικός μας χώρος θα μικραίνει συνεχώς μέχρι που
θα καταλήξουμε θεατές της ζωής μας την οποία κάποιοι άλλοι αποφάσισαν κι εμείς απλά
θα καταναλώνουμε. Αλλά και αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ... Σύντομα θα έρθει και η
δική μας σειρά, θα θρηνήσουμε τους δικούς μας νεκρούς, πολύ απλά γιατί το μοντέλο
ζωής μας δεν είναι βιώσιμο. Κι αν πιστεύεις ότι "εμάς δεν μας επηρεάζουν αυτά", ότι
πρόκειται να ζήσουμε για πάντα έχοντας τα πάντα διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή, η ιστορία
έχει διαφορετική γνώμη. Η ακμή φέρνει την παρακμή. Η ειρήνη δεν κρατάει για πάντα. Δεν
ξέρεις ποτέ που θα είναι η επόμενη Γάζα...

Διαβάστε περισσότερα... »

Συνέντευξη συγκροτήματος "Cyanna"

// από τον Ορέστη Α.\\
 \\ επιμέλεια Ορέστης Α. //
// φωτογραφίες από το facebook page \\

Oι Cyanna βρίσκονται χωρίς ίχνος υπερβολής , στην πρώτη τριάδα των σύγχρονων alternative rock ελληνικών συγκροτημάτων. Ο ήχος τους ξεκινά από ηλεκτρονικά στοιχεία και στηρίζεται στο εναλλακτικό rock.Γνωστοί για το απίθανα live τους , oι περισσότεροι τους πρωτογνώρισαν από την συνεργασίας τους με την Vodafone με το κομμάτι "Shine" και από τότε παρακολουθούν στενά την εξέλιξή τους. Το εναλλάξ βρήκε την ευκαιρία και συνομίλησε μαζί τους όχι μόνο για μουσικά θέματα ,αλλά και διάφορα άλλα της επικαιρότητας.

-Σας το ρωτάνε συνέχεια αλλά θα το ρωτήσω και εγώ σε περίπτωση που κάποιος δεν το γνωρίζει. Ποια είναι η ιστορία που κρύβεται πίσω από το όνομα της μπάντας; 

Υπάρχουν πολλές εκδοχές. Μια από αυτές είναι η εξής:“Είναι το μικρό της δεσποινίδος Mercury. Υπαρκτό πρόσωπο. Ένα καταπληκτικό θηλυκό που δεν έχει σταματήσει να μας εμπνέει όλα αυτά τα χρόνια. Στην Ανδαλουσία λατρεύεται ως θεότητα της θάλασσας μαζί με το Σκύλο. Εξ’ ού και τα ψάρια, τα αστέρια και τα κύματα που ποτίζουν με αρμύρα τα τραγούδια.

-Ποια είναι η σύσταση του group και σε ποιο είδος μουσικής κατηγοριοποιείτε τις παραγωγές σας;

Το group αποτελείτε από τους: 

Νίκος Σιντστα πλήκτρα, Σπυρέας Σιντ στις φωνές, Αντώνης Κα κιθάρες, Ιάσων Τάτσης τύμπανα, Νάις μπάσο. Όσων αφορά το είδος της μουσικής τα ο Just A Crash (2008) ήταν ένα ηλεκτρονικό album με ροκ στοιχεία, το “End Is Near” (2010) ήταν ένα rock album με ηλεκτρονικά στοιχεία και το «The Undressed EP» (2012) είναι ένα ακουστικό EP με κάποια ηλεκτρικά στοιχεία. Το επόμενο album θα είναι ένα rock n roll album και βλέπουμε.

-Είστε μπάντα που κυκλοφόρησε την δουλειά της σε βινύλιο. Πως το αποφασίσατε αυτό;

Θέλαμε να κάνουμε κάτι ξεχωριστό για αυτό το EP. Πάντα θέλαμε να κάνουμε ένα τύπου unplugged EP και πάντα θέλαμε να κάνουμε βινύλιο, οπότε η μοίρα τα έφερε να τα κάνουμε ταυτόχρονα.. μας άρεσε και θα το ξανακάνουμε και στο album που ετοιμάζουμε.

-Πόσο σας βοήθησε η συνεργασία σας με την Vodafone για την περεταίρω ανάδειξη της μπάντας;

Η καμπάνια που στηρίχθηκε στο “Shine” μας έφερε κοντά σε πολύ κόσμο, ένα κοινό που δε θα είχαμε ποτέ τη δυνατότητα να ακουστούμε διαφορετικά. Βέβαια ένα τεράστιο μέρος αυτού του κόσμου, που αγάπησε το τραγούδι μας, δεν έμαθε ποτέ ότι πρόκειται για ελληνική παραγωγή. Ίσως δεν κάναμε και την καλύτερη δουλειά στο να εκμεταλλευτούμε αυτή τη συγκυρία τότε, ίσως όμως να μην ήταν και γραφτό να γίνει κάτι παραπέρα από μια δυνατή επιτυχία, γιατί το mainstream σύστημα στην Ελλάδα έχει κάποιους κανόνες που αδυνατούμε να ακολουθήσουμε προκειμένου να γίνουμε μέρος του. Πάντως είναι μια πολύ καλή γραμμή στο βιογραφικό της μπάντας και ειδικά στο εξωτερικό μετράει.


-Έχετε συνεργαστεί με πολλά μεγάλα ονόματα από την διεθνή μουσική σκηνή. Ξεχωρίζετε κανένα από αυτά;

Όχι ιδιαίτερα. Δυστυχώς ως τώρα δεν είχαμε την τύχη να παίξουμε με κάποιον από τους προσωπικούς μας ήρωες ώστε να έχουμε κάτι βιωματικά σημαντικό να θυμόμαστε. Όλες ήταν ωραίες συναυλίες και δυνατές παραγωγές όμως και σε όλες περάσαμε καλά λίγο πολύ.

-Κάποιος Έλληνας καλλιτέχνης ή συγκρότημα που ξεχωρίζετε?

Τελευταία μας άρεσε ένα demo των Until A Better Name, μια μπάντα που βγήκε από το Schoolwave και οι Bombing The Avenue που παίρνουν κεφάλια. Σημειώστε.

-Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα συνδράμει στην αποδοχή ενός αγγλόφωνου συγκροτήματος από το ελληνικό κοινό? 

Το μόνο που μας απασχολεί είναι να γράφουμε καλά τραγούδια και να παίζουμε συναυλίες που ο κόσμος να θυμάται και να νιώθει. Οι παράγοντες κτλ είναι μια άλλη συζήτηση που αφορά κυρίως μάνατζερς, δισκογραφικές και δημοσιογράφους.

-Κατά καιρούς εμφανίζονται καλλιτέχνες με μια δυο μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό τους, στη συνέχεια όμως εξαφανίζονται. Που οφείλεται αυτό το φαινόμενο;

Μάλλον δεν καταφέρνουν να γράψουν κάτι τόσο καλό όσο οι πρώτες τους επιτυχίες ή τους τρώνε τα κακά κυκλώματα και οι χίψστερς.

-Η πειρατεία σκοτώνει την μουσική;

Η ψηφιακή πειρατεία υφίσταται εδώ και 13 χρόνια τουλάχιστον και ακόμα παράγεται μουσική και παίζεται παντού, οπότε μάλλον δεν τη σκοτώνει. Έχει πολλές και διάφορες επιπτώσεις η πειρατεία ναι, μεγάλη συζήτηση, και είναι ένα θέμα που δεν εξαντλείται ούτε μπορεί να το δει κανείς μονόπλευρα. Πάντως στη συγκεκριμένη ερώτηση, όχι δεν τη σκοτώνει. Το «η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική» είναι ένα σλόγκαν των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την κατάντια τους.

-Η κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει ξεπεράσει δυστυχώς και τις προβλέψεις και των πιο απαισιόδοξων. Μια από τις πολλές συνέπειες αυτής της κρίσης είναι τα τρομακτικά ποσοστά ανεργίας- ιδιαίτερα στους νέους ένας στους δυο είναι άνεργος- με αποτέλεσμα να παρατηρείτε ένα μεγάλο κύμα φυγής τους στο εξωτερικό. Πόσο εύκολα θα μπορούσατε εσείς να πάρετε μια τέτοια απόφαση;

Δε φεύγεις εύκολα από τη χώρα σου. Ειδικά αν δε σε έχει καλέσει κάποιος ή κάτι εκεί έξω. Χωρίς εγγυήσεις για κάτι καλύτερο δηλαδή, δύσκολα το παίρνεις απόφαση να αφήσεις πίσω ανθρώπους και καταστάσεις. Η απόγνωση και τα αδιέξοδα, που πρέπει να φτάσεις για να πάρεις μια τέτοια απόφαση, πρέπει να είναι τόσο έντονα, που να μη σου αφήνουν εναλλακτική. Αυτό κάτι λέει για την κατάστασή μας και τον αριθμό των νέων ανθρώπων, που φτάνουν σε αυτό το σημείο.

-Η ψυχολογία του Έλληνα βρίσκεται πλέον στο ναδίρ. Πως αντιλαμβάνεστε στις εμφανίσεις σας την αλλαγή αυτή και κατά πόσο σας επηρεάζει;


Μα το βιώνουμε και εμείς όλο αυτό οπότε δεν έχουμε πάντα τη δυνατότητα να το παρατηρήσουμε σαν αποστασιοποιημένοι παρατηρητές. Είναι μια άλλη πραγματικότητα όντως, ειδικά σε σύγκριση με ας πούμε 5 χρόνια πριν. Ποιος δεν επηρεάζεται; Από την άλλη κάποια πράγματα έχουν αποκτήσει μια άλλη αξία, μια άλλη σημειολογία και έχουν ξεκαθαρίσει κάποια θολά σημεία γύρω από το πού ανήκεις ή τελοσπάντων πού νιώθεις ότι έχεις να προσφέρεις και να δεχτείς περισσότερα. Στις συναυλίες μας υπάρχει πάντα μια ενέργεια που μας πάει μπροστά.

-Μελλοντικά σχέδια; 

Ετοιμάζουμε ένα video για το “I Am Cannibal” που ανοίγει το “The Undressed EP” και ταυτόχρονα έχουμε προγραμματίσει την ψηφιακή κυκλοφορία του EP μαζί με τα remixes ΄που έχουν κάνει οι Δ.Παπασπυρόπουλος, GDaddie και Hiras, από iTunes και λοιπά ψηφιακά καταστήματα. Από συναυλίες, έχουμε μια την Πέμπτη 29/11 στο ΑΝ club με τους Illegal Operation, Dustbowl και Mama Kin προς υποστήριξη των απολυμένων των καταστημάτων Metropolis, και στις 22 Δεκεμβρίου θα παίξουμε για άλλη μια φορά στο Floral στα Εξάρχεια, το γνωστό μας Undressed liveshow. Από την νέα χρονιά θα ξεκινήσει η διαδικασία του νέου album και βλέπουμε.

Διαβάστε περισσότερα... »

Εμπειρίες και Θεωρίες

//από την Μαριάντζελα Α.\\
\\επιμέλεια: Σταύρος Μ.//  

     Σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και κοιτάς ολόγυρα σου… Σε είχε πάρει ο ύπνος καθώς περίμενες το τρένο να έρθει… Γεμάτοι ανθρώπους οι διάδρομοι, άλλοι πάνε κάτω άλλοι πάνω, άλλοι τρέχουν, άλλοι βαδίζουν και άλλοι μένουν στάσιμοι-μιλάνε… Και αναρωτιέσαι πως κάπως έτσι είναι και η ζωή σου, η ζωή του κάθε ανθρώπου. Κοντεύουν Χριστούγεννα και όλοι γυρίσουν στις βάσεις τους. Βάσεις; Μα ποιος άραγε ορίζει τη ‘’βάση’’ του καθενός; Και αν κάποιος δεν έχει βάση ή αν έχει δυο βάσεις ή αν δεν έχει προσδιορίσει την έννοια της βάσης; Και γιατί να επιστρέφει πίσω για αυτές τις δύο βδομάδες, στους συγγενείς του, τους δικούς του; Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν είναι όλων συνειδητή επιλογή, θα μου πεις τότε για ποιο λόγο το κάνουν; Είναι άραγε μιας μορφής υποχρέωση, χάρης στην οικονομική ευκολία που τους παρέχεται ή όντως είναι πεθύμηση;

     Στα αφτιά μου φαντάζει άσχημο το πρώτο, όμως μπορεί να συμβαίνει υποσυνείδητα σε πολλούς από εμάς και να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει. Αυτό ακριβώς ονομάζω στασιμότητα: βιώνω παθητικά ότι μου συμβαίνει, κάνω ότι ΠΡΕΠΕΙ και αρνούμαι να εκλάβω και να επεξεργαστώ προς όφελός μου τα ερεθίσματα που καθημερινά παίρνω από γύρω μου. Απορώ πως ένας τέτοιος άνθρωπος που αδυνατεί ακόμα και να συνειδητοποιήσει τι θέλει να κάνει πόσο μάλλον να το διεκδικήσει, έχει το δικαίωμα να μιλάει για ευτυχία και για αγάπη.

     Και όχι, δεν πιστεύω πως υπάρχει συγκεκριμένος ορισμός για τόσο μεγάλες έννοιες. Πολλοί προσπάθησαν να τις αποδώσουν με λόγια, έπεσαν κοντά, πολύ κοντά όμως κανένα συναίσθημα δεν μπορεί να περιγραφεί ακριβώς αφού ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με το πόσο δυνατή είναι η ψυχή του το βιώνει διαφορετικά και σε διαφορετική ένταση.

     Σηκώνω το βλέμμα και παρατηρώ.. Τόσες διαφορετικές εκφράσεις όσες και οι άνθρωποι, όμως δεν σου βγάζουν όλες την ίδια αλήθεια, την ίδια θέληση να τους μιλήσεις, να τις κοιτάξεις. Πάντα απορούσα με εκείνους τους ανθρώπους που μίλαγαν για να μιλήσουν-έκανε τόσο μπαμ. Πως γίνεται να μην το καταλάβαιναν και πως γίνεται επίσης να συνέχιζαν παρ` όλα αυτά να το κάνουν; Και με μία απλή ματιά γύρω, ανάμεσα σε όλο αγνώστους πάλι μπορούσα να το δω. Είναι άραγε ευλογία ή κατάρα κάτι τέτοιο; Το ίδιο συμβαίνει και με το χαμόγελο-το γνήσιο χαμόγελο βγάζει μάτι. Όσο καλός ηθοποιός και να ‘σαι δεν μπορείς να τους κοροϊδέψεις όλους. Αλλά ακόμα και αν το κάνεις ποιο το νόημα; Γιατί να βάζεις μάσκα στα αληθινά σου συναισθήματα; Δεν έχει νόημα κανένα και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς τόσο καλύτερο για σένα. Στους άλλους δεν έχεις να προσφέρεις ή να στερήσεις τίποτα, μόνο εσύ χάνεις-και άντε να το βρεις μετά. Γι` αυτό πάντα ήμουν καχύποπτη και σχεδόν αρνητική με τη διασκέδαση στα clubs. Τη θεωρώ τόσο δήθεν και ψεύτικη. Γιατί να ΠΡΕΠΕΙ να χορεύεις, να ΠΡΕΠΕΙ να γελάς, να ΠΡΕΠΕΙ να μιλάς, να ΠΡΕΠΕΙ να είσαι με ένα ποτό στο χέρι, να ΠΡΕΠΕΙ να παριστάνεις πως διασκεδάζεις με τον ίδιο τρόπο που παριστάνει πως διασκεδάζει ο καθένας δίπλα σου και το μόνο που έχεις ουσιαστικά κερδίσει είναι ένα κεφάλι καζάνι ή στην καλύτερη ένα (καλό) κρεβάτι με έναν άγνωστο τύπο;

     Η μαγεία φίλε μου αν την αναζητάς δεν κανονίζεται, απλά συμβαίνει. Δεν γίνεται βεβιασμένα αλλά ούτε και διατηρείται βεβιασμένα. Έρχεται μόνη της και μόνης της φεύγει. Εξάλλου και εμείς μόνοι ήρθαμε και μόνοι θα φύγουμε. Σημασία έχει να την βιώσουμε στο μέγιστο, όσο και αν πονάει, ακόμα και αν πονάει να μην τα παρατήσουμε. Εξάλλου και ο πόνος απόδειξη συναισθήματος είναι και όσο πιο έντονα βιώνεται τόσο έντονα θα βιώνεται και η ευτυχία. Ιθάκη του καθενός να βρει την δική του ευτυχία. Το πώς δεν καθορίζεται. Αν με ρωτάς για εμένα, ευτυχία υπάρχει σε κάθε μέρα σου αν κοιτάξεις στα κατάλληλα σημεία. Ευτυχία είναι να ξυπνάς το πρωί και να κοιμάται πλάι σου. Ευτυχία είναι να σου χαμογελάει ένας άνθρωπος και να ξέρεις ότι ‘’φταις’’ εσύ γι` αυτό. Ευτυχία είναι να μπορείς να λες ό,τι νιώθεις. Ευτυχία είναι να βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων την αγάπη χωρίς να μιλούν. Ευτυχία είναι να αγαπάς. Ευτυχία είναι να ταξιδεύεις καθημερινά ως τον παράδεισο…

Διαβάστε περισσότερα... »

Skyfall | Κριτική ταινίας

//από τον Γιώργο Τ.\\
\\επιμέλεια: Σταύρος Μ.//

Μεγ. Βρετανία, Η.Π.Α., 2012, Έγχρωμο
Παραγωγή: Μπάρμπαρα Μπροκόλι, Μάικλ Τζ. Γουίλσον
Σκηνοθεσία: Σαμ Μέντες
Σενάριο: Τζον Λόγκαν, Νιλ Πέρβις, Ρόμπερτ Γουέιντ
Φωτογραφία: Ρότζερ Ντίκινς
Μοντάζ: Στιούαρτ Μπερντ
Μουσική: Τόμας Νιούμαν
Πρωταγωνιστούν: Ντάνιελ Κρεγκ, Ρέιφ Φάινς, Τζούντι Ντεντς, Χαβιέ Μπαρδέμ, Μπεν Γουίσο, Ναόμι Χάρις, Αλμπερτ Φίνεϊ, Μπερενίς Μαρλό, Ελεν ΜακΚρόρι
Διανομή: Feelgood Entertainment


     Η τελευταία αποστολή του Bond στην Τουρκία δεν έχει καθόλου καλή κατάληξη και μερικοί από τους πιο σημαντικούς μυστικούς πράκτορες του κόσμου εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Τα γραφεία της MI6 δέχονται βομβιστική επίθεση και η M, υπό καθεστώς πίεσης και αμφισβήτησης από τον νέο πρόεδρο της Επιτροπής Μυστικών Υπηρεσιών και Ασφάλειας, Gareth Mallory, αναγκάζεται να λάβει δραστικά μέτρα. Η MI6 απειλείται από μέσα και από έξω και η M δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν άλλο, εκτός από τον Bond. O 007 βυθίζεται στο σκοτεινό παρελθόν, με μόνη βοηθό την πράκτορα Ιβ για να ακολουθήσει τα ίχνη του μυστηριώδους Silva, τα κίνητρα του οποίου πρέπει να ανακαλύψει.

Εντυπώσεις

     Έχουν περάσει 50 χρόνια από την πρώτη ταινία με πρωταγωνιστή τον Βρετανό κατάσκοπο, που επιστρέφει ανανεωμένος, χωρίς όμως να λησμονεί την παράδοση που δημιούργησε. Ο Ντάνιελ Κρεγκ, που υποδύεται τον ρόλο για τρίτη φορά, βουτάει, κυριολεκτικά και μη, στα βαθιά για να βρει τι είναι αυτό το κάτι, πέρα από το κυνηγητό και τις γυναίκες, που έχει καθορίσει τον 007 μέχρι σήμερα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Τζούντι Ντεντς που επανέρχεται μετά από επτά ταινίες πιο μυστηριώδη, αλλά και ευάλωτη από ποτέ, καθώς η “χρυσή εποχή της κατασκοπείας” αποτελεί παρελθόν. Συναντούμε επίσης τον υποδειγματικό Χαβιέρ Μπαρδέμ στο ρόλο ενός κακού που αγαπάμε να μισούμε. Τελευταίο θα παινέψω τον σκηνοθέτη Sam Mendes γιατί κατάφερε να δώσει νέα υπόσταση σε έναν χαρακτήρα που επέζησε μεν 50 χρόνια μέσα από τον μύθο του, αλλά που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει πλησιάζοντας επικίνδυνα το σημείο συντριβής. Τα πλάνα από Κωνσταντινούπολη, Σανγκάη και φυσικά τα Highlands της Σκωτίας είναι μοναδικά και ανεβάζουν κι άλλο το επίπεδο της ταινίας.

     Η υπόθεση αυτή καθ' αυτή δεν είναι εντυπωσιακή, καθώς οι σκηνές δράσης ήταν προβλέψιμες, και η μετάβαση στην εποχή της πληροφορίας έδωσε την δυνατότητα στην ταινία να καταπατήσει τους νόμους όχι μόνο της φυσικής αλλά και των υπολογιστών. Αλλά αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ. Είναι το πρότυπο του cool αρσενικού που είναι άριστος σκοπευτής, ικανότατος στις πολεμικές τέχνες, σε εξαιρετική φυσική κατάσταση, οξύνους, ντυμένος στην τρίχα και βλέπει τις γυναίκες σαν τρόπαια (που κατά κανόνα κερδίζει). Αυτή τη φορά όμως, είδαμε και τον άνθρωπο πίσω από το ακριβό κοστούμι, και αυτό κυρίως κάνει το Skyfall να ξεχωρίζει.

Βαθμολογία: 7,5/10

Διαβάστε περισσότερα... »

Μουσική Σκεψιθηρία, part 2

 //από τον Μελίτο Γ.\\   
\\ επιμέλεια: Σταύρος Μ. //

  Ώστε λοιπόν φίλε μου επιμένεις ότι δεν βγαίνει καλή μουσική σήμερα. Δεκτόν… δεν θα σου αποδείξω ότι κάνεις λάθος ξανά και πιστεύω ότι δεν θα ωφελούσε κανέναν σ’ αυτή τη σχέση. Γι αυτό θα δεχτώ τον συλλογισμό σου για λίγο. Ας ορίσουμε αρχικά τα στοιχεία που κάνουν καλή την μουσική, ή για να είμαστε ορθότεροι το καλό τραγούδι. Ένα καλό τραγούδι κρίνεται ως καλό αν έχει α)πρωτοτυπία σε στίχους και μουσική, β)καλοπαιγμένα ορχηστικά μέρη και σταθερά, αρμονικά φωνητικά, γ) δομή στην σύνθεση και δ) καλή παραγωγή και ενορχήστρωση. Και για να χωρίσουμε την δουλειά του μουσικού από του παραγωγού, ας πούμε ότι δύο βασικοί παράγοντες και εργασίες τελειοποιούν ή χαντακώνουν ένα κομμάτι: Το περιεχόμενο και η ποιότητα του ήχου μέσω του οποίου παρουσιάζεται. Αν δεν ασχολείσαι με την μουσική, θα σου το δώσω με παραδείγματα όπως αυτά παρουσιάζονται στον Πίνακα 1 όπου φαίνεται τι συντελεί στο να παρουσιαστεί για κάποιες τέχνες  ένα καλό αποτέλεσμα. (κακό πράμα τα εργαστήρια…).

Πίνακας 1: Αναφέρονται οι παράμετροι που επηρεάζουν  το αποτέλεσμα που προσφέρουν ορισμένες τέχνες. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς καταλαβαίνετε με ποια ασχολείται περισσότερο ο γράφων....

ΤΕΧΝΗ	ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ	ΠΟΙΟΤΗΤΑ
Μουσική	Κλίμακες, δομές, ρυθμοί, δρόμοι	Μέσα ηχογράφησης, παραγωγή, ενορχήστρωση
Ζωγραφική	Θέματα, μοντέλα, εικόνες	Χρώματα, πινέλα, τεχνικές
Φωτογραφία	Εικόνες	Φακός, φωτισμός, γωνίες
Κινηματογράφος/Θέατρο	φωτογραφία, σενάριο, σκηνοθεσία	Εξοπλισμός, φωτισμός, ερμηνείες
Ποίηση/Λογοτεχνία	Θεματολογία	Γλώσσα, ύφος

     Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι καταλαβαίνετε όλοι τι θέλω να πω. Κάθε παραγωγή τέχνης δεν εξαρτάται μόνο από τις δυνατότητες του αρχικού της δημιουργού, αλλά και τα μέσα και την ποιότητα της εργασίας άλλων παραγόντων και συνεργατών του. Αν είσαι σε ένα πράγμα φίλε μου σωστός κι ωραίος είναι που στην μουσική που υποψιάζομαι ότι ακούς μάλλον σε τραβούν περισσότερο τα δεδομένα της δεύτερης και λιγότερο της τρίτης στήλης. Δεν σε ενδιαφέρει που οι παραγωγές των προηγούμενων δεκαετιών ματώνουν αυτιά και σπάνε τύμπανα όταν τις βάλεις να παίξουν σε μεγάλα ηχεία από το σφύριγμα, την βαβούρα και τα χιονάκια, δίνεις βάση στο περιεχόμενο, στην ουσία, στο εκρηκτικό σόλο και στο παθιασμένο χτύπημα των τυμπάνων. Δεν θες στην τελική να είναι καλή η ποιότητα του ήχου! Χαλάει η ατμόσφαιρα! (άλλωστε όταν ακούς τις ίδιες μουσικές στα σκυλάδικα με καθαρή ηχογράφηση αηδιάζεις…). Δες όμως που είσαι βλάκας… Αν κοιτάξεις στις υπόλοιπες γραμμές του πίνακα, θα διαπιστώσεις ότι αυτό που σε τραβάει να βαφτίσεις έναν πίνακα καλό, μία φωτογραφία όμορφη, μια παράσταση ή μια ταινία ψυχαγωγική ή ένα κείμενο ή ποίημα βαθύ, ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ, ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ! Θες παραδείγματα; Δεν θεωρείς τόσο όμορφη την απεικόνιση πάνω σε έναν αρχαίο αμφορέα γιατί είναι υπέρ-επίπεδη και τραβηγμένη και το χρώμα είναι σαν χώμα γιατί βασικά είναι χώμα με μελάνι αλλά απεικονίζει την γέννηση ενός θεού της μυθολογίας… αντίθετα η Μόνα Λίζα που είναι ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ σε ένα υπαίθριο φόντο αλλά είναι εξαίρετο δείγμα της αναγεννησιακής εικαστικής (είναι). Αν τραβήξω με την κάμερα του κινητού μου (με το ζόρι 1 Mp κι ας είναι κι απ’ τα «ξύπνια») την φωτογραφία μίας γέννας λεοπάρδαλης που είναι είδος προς εξαφάνιση και μπλα και μπλου σε έχω ικανό να νομίζεις πώς έβγαλα στην φόρα τις προσωπικές μου στιγμές, αλλά αν με μία επαγγελματική φωτογραφική μηχανή τραβήξω τα χέρια μου μετά από 6 ώρες παίξιμο μπάσου θα την βάλεις φώτο στο εξώφυλλό σου στο φατσοβιβλίο! Θες κι άλλο; Κράζεις τον Κυνόδοντα ως καλτίλα του κερατά και ανάθεμα αν έχεις κάτσει να δεις Ζερβό, ή Οικονομίδη (έχεις δει κάτι ίσως από Νικολαΐδη αλλά αυτό επειδή έπαιξε σε μια ταινία του ο Αγγελάκας…), αλλά σπεύδεις να δεις πρώτος την καινούρια ταινία βλακώδους (και συνάμα φοβερής) δράσης του Σταλλόνε και των άλλων πάντα-νέων! Κι άλλο; Νόμπελ πήρε ο Σεφέρης, όχι ο Καββαδίας. Άσχετο που ο πρώτος κάποτε φίλησε το χέρι του δεύτερου!!! Ας μην ήτανε ο Θάνος Μικρούτσικος και συ θα νόμιζες ότι Καββαδίας είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής του γνωστού ονειροκρίτη…  Αλλά κατά τα άλλα κι ενώ γουστάρεις τις καλτίλες τύπου Bowie στην μουσική… έκραξες ίσως τους In Flames που στο τελευταίο τους άλμπουμ αποφάσισαν να μην γράψουν με όλα τα όργανα από φυσικού τους και την παραμόρφωση «όσο πιο δεξιά πάει και στο 11 να μην σου πω!!» και έβγαλαν ένα όμορφο ηχητικό αποτέλεσμα, ως «φλώρους» ή «χαλασμένους της N.B.» Μετά βγαίνει όμως ο Μπγιόρν και λέει ότι στην πραγματικότητα επαναχρησιμοποίησε πολλά παλαιότερα ριφάκια του κι εσύ το βουλώνεις γιατί δεν τα άκουσες, δεν τα κατάλαβες και δεν τα χάρηκες. Γιατί κρίνεις με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μην μου λες ότι άλλο η μια τέχνη, κι άλλο η άλλη, οι βιομηχανίες τους δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο, οι καλλιτέχνες τους σκέφτονται και δρουν με τον ίδιο τρόπο, εμπνέονται από τα ίδια πράγματα και έχουν τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Τα μέσα διαφέρουν και μόνο. Έλα, πες μου ότι δεν μπορώ να καταλάβω την γλύκα της μουσικής αν δεν είναι συσκευασμένη σε γυαλιστερό περιτύλιγμα κι ότι μου αξίζει να με δέσεις και να με βάλεις να ακούω  Coldplay για 48 ώρες χωρίς δηλητήριο, αγχόνη και ξυράφι… Πες μου ότι σου αρέσει περισσότερο η ηχογράφηση σε βινύλιο αλλά έχεις μόνο πειρατικά mp3 στο κινητό σου. Πες μου ότι έχεις κασέτες στο αμάξι σου, έτσι για την φάση, αλλά αν σε ένα live στο πανεπιστήμιο οι μπάντες ακούγονται σαν την δαιμονισμένη που αργοπεθαίνει και σου σπάνε τα νεύρα οι ήχοι της κιθάρας που είναι φουλ στα πρίμα, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΑΙΖΕΙ Η ΜΠΑΝΤΑ, ακόμα και τα αγαπημένα σου τραγούδια. Πες το μου να σου υπενθυμίσω τι μου έλεγες τις προάλλες, το ότι τον έχεις γραμμένο στα παπούτσια σου τον ήχο και την ποιότητα γιατί εσύ ακούς την ουσία. Να στο υπενθυμίσω να δω πώς θα με κοιτάς όταν συνειδητοποιήσεις την βλακεία που είπες.  Ξέρεις μωρέ, αυτό που δεν βγαίνει πια καλή μουσική… 

Διαβάστε περισσότερα... »

Nightstalker – Dead Rock Commandos | Κριτική album

// από τον Bob. T \\ 
\\ επιμέλεια: Σταύρος Μ. //

Tracks
01. Go Get Some
02. Soma
03. Dead Rock Commandos
04. One Million Broken Promises
05. Children Of The Sun
06. Back To Dirt
07. Keystone
08. Rockaine
09. The BoogieMan Plan
10. The Underdog

Line up 
Argy: Vocals
Andreas Lagios: Bass
Tolis Motsios: Guitars
Dinos Roulos: Drums

Χρονιά: 2012                              Label: SmallStone                              Format: CD, LP

     Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε για αυτή την ελληνική μπάντα, μιας και η ιστορία της στο χώρο είναι σημαντική και πλέον μπορεί κανείς να πει ότι βρίσκονται στις κορυφαίες του είδους, τουλάχιστον για τα δεδομένα της χώρας. Μια μέρα του Ιουλίου λοιπόν o Argy, ο Αντρέας,ο Τόλις και ο Ντίνος μας έδωσαν το νέο δίσκο τους εν ονόματι “Dead Rock Commandos”. Η αλήθεια είναι πως εκείνη την εποχή δεν το είχα ανακαλύψει εγκαίρως, μιας και τέτοιες δουλειές δεν γίνονται γνωστές στο ευρύτερο κοινό. Όμως, δεν είναι αυτό το θέμα μας.

     Όταν άρχισα να ακούω το δίσκο κατάλαβα ότι πρόκειται για κάτι παραπάνω από αυτό που μας έχουν συνηθίσει οι Nightstalker. Η αλήθεια είναι ότι από τα πρώτα κομμάτια του δίσκου καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο album, χωρίς fillers ή άχρηστα riffs. Η συνθέσεις είναι δυναμικές χωρίς φανφάρες και υπερβολές, κάθε κομμάτι ,κάθε νότα είναι τοποθετημένη εκεί που πρέπει, κάτι που δίνει στο τελικό αποτέλεσμα ένα αίσθημα απόλυτης ικανοποίησης στο αυτί του ακροατή. Σε αυτό συμβάλλει ότι ο δίσκος κρατά το ενδιαφέρον του από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, χωρίς να εισέρχεται σε βαρετά επαναλαμβανόμενα μοτίβα ή υπερβολικά παιξίματα που κουράζουν. Άλλωστε, αυτό μας το λέει και η εμπειρία της μπάντας.


     Κατά τη διάρκεια του δίσκου πολλοί θα καταλάβουν ότι πρόκειται για έναν stoner δίσκο με τα όλα του. Στις συνθέσεις χρησιμοποιείται αρκετά μεν, με πολύ μαεστρία δε, η μετάβαση από ήρεμα σε δυνατά θέματα καθώς και η επανάληψη των απαραίτητων μοτίβων. Η κιθάρα παίζει σε βαριά riff και συμπορεύεται με το μπάσο που ως γνωστόν σε αυτή τη μπάντα ο ρόλος του είναι σημαντικός, τόσο στον ρυθμό, όσο και στις μελωδίες. Τα τύμπανα δείχνουν δυναμικά πως κάνουν τη διαφορά, αφού δεν περιορίζονται ούτε στο ελάχιστο σε έναν απλό ρυθμό και η φωνή έρχεται να δέσει τέλει πάνω σε αυτό το βαρύ και βρώμικο υπόβαθρο που τόσο αγαπήσαμε στο συγκρότημα. Στον ήχο τους έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά έχοντας καταπληκτικά εφέ και παραμορφώσεις που δίνουν ένα
πιο γεμάτο και αυθεντικό αποτέλεσμα. Πινελιά που δεν μένει απαρατήρητη είναι το cowbell σε δύο από τα κομμάτια του δίσκου.

     Η θεματολογία του δίσκου είναι γενικά αόριστη. Δεν υπάρχει κάποιο ευδιάκριτο θέμα, κάτι που διόλου υποβιβάζει το δίσκο, καθώς καλεί τον ακροατή να συμμετάσχει, δίνοντας τον δικό του ορισμό. Μειονέκτημα είναι η προφορά του τραγουδιστή, που επιδέχεται αρκετή βελτίωση. Γενικά δεν υπάρχει κομμάτι στον δίσκο που να υστερεί ποιοτικά, ωστόσο θα διέκρινα τα Children of the Sun, Rockaine και TheBoogieMan Plan.

     Προσωπικά, όταν πρωτοάκουσα τον δίσκο μπορώ να πω πως στην ήδη υψηλή θερμοκρασία προστέθηκε ο ‘καυτερός’ ήχος του ‘Dead Rock Commandos’, που μου έδωσε μια τελείως νέα και φοβερή μουσική εμπειρία. Πλέον είναι ένα από τα πιο αγαπημένα album στη δισκοθήκη μου. Είναι λοιπόν ο τρόπος που μας λένε οι Nightstalker ότι ακόμα προκαλούν πανικό.

9/10

Διαβάστε περισσότερα... »

Wintersun - Time I | Κριτική album

// από τον Bob. T \\
\\ επιμέλεια: Σταύρος Μ. //

     Λίγοι και κυρίως οι υποστηρικτές του είδους γνωρίζουν για την μπάντα εν ονόματι Wintersun από την Φινλανδία, ωστόσο λίγοι είναι αυτοί που δεν τους θαυμάζουν για το έργο τους. Όλα ξεκίνησαν όταν ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Jari Mäenpää μετά την αποχώρησή του από τους Ensiferum, συνέθεσε και ηχογράφησε το “Wintersun” σε συνεργασία με τον Kai Hahto (drums). Οχτώ χρόνια μετά την επιτυχία του πρώτου δίσκου ,και μετά από πολλά προβλήματα, έχουμε την χαρά να έχουμε στα χέρια μας τον δεύτερο δίσκο τους με όνομα “Time I”.


     Σε σχέση με τον ομώνυμο δίσκο τους ο ήχος τους έχει αλλάξει κατά πολύ. Εδώ έχουμε πολύ περισσότερο power επιρροές αφού έχουμε πιο πολλά καθαρά φωνητικά και πλήκτρα καθώς και φωνητικά από χορωδία. Εντούτοις, δε λείπουν και τα κλασικά melodic death στοιχεία με τα χαρακτηριστικά φωνητικά και βαριές συνθέσεις σε κιθάρες. Κυρίαρχα στοιχεία είναι οι μελωδίες σε πλήκτρα και κιθάρα που παραπέμπουν πολύ σε κλασικές συνθέσεις. Ο συνδυασμός των παραπάνω στοιχείων μας δίνει ένα τελικό αποτέλεσμα που δε θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.

     Ως γνωστό, οι συνθέσεις του Jari βάζουν τον ακροατή μέσα τον κόσμο που μας περιγράφει, χωρίς να χάνει ποιοτικά καθόλου το σύνολο. Πρόκειται για έναν μικρό σε διάρκεια δίσκο, κάτι που θα απογοήτευε πολλούς αρχικά, όμως άρτια εκτελεσμένο και γραμμένο. Θα χρειαστεί κάποιος να τον ακούσει πάνω από μια φορά για να ανακαλύψει κάθε θέμα και χρώμα στην μουσική του και κυρίως θα πρέπει να τον δει ως ένα ενιαίο σύνολο, μιας και έτσι γράφτηκε  Η μουσική επικαλεί ευθέως το συναίσθημα του ακροατή και τον συνεπαίρνει καθώς προχωράει στην σύνθεση. Ίσως σε μερικά σημεία γίνεται μονότονος και χάνει το ενδιαφέρον του, ως σύνολο όμως η σύνθεση είναι σε ένα άριστο επίπεδο.

     Συνοψίζοντας, οι Wintersun μας έδωσαν για άλλη μια φορά έναν δίσκο που αλλάζει τα πράματα στη metal μουσική και άλλη μια φορά τους κατάσει στα κορυφαία συγκροτήματα του είδους τους. Αν και δεν κατάφεραν να φθάσουν το ύψος του πήχη που έθεσαν με το πρώτο τους album, μας έδωσαν μια νέα εμπειρία και δεν κατέβασαν καθόλου το επίπεδο της μουσικής τους.

Wintersun: Time I

01. When Time Fades Away

02. Sons Of Winter And Stars

1 - Rain Of Stars

2 - Surrounded By Darkness

3 - Journey Inside A Dream

4 - Sons Of Winter And Stars

03. Land Of Snow And Sorrow

04. Darkness And Frost

05. Time

8.0/10

Line-up:

Jari Mäenpää - vocals, guitars, keyboards, bass

Teemu Mäntysaari - guitars

Kai Hahto - drums

Jukka Koskinen - bass

Διαβάστε περισσότερα... »