//από τον Δημήτρη Σ.\\
// επιμέλεια Ορέστης Α.\\
Εκεχειρία στην Λωρίδα της Γάζας λοιπόν γι ακόμα μια φορά... Ας ελπίσουμε να μην
χρειαστούν άλλες, ας είναι η τελευταία "γάζα" που θα κλείσει επιτέλους την πληγή από την
οποία δεκαετίες τώρα κυλάει ανθρώπινο αίμα, αίμα στην πλειονότητά του αθώο. Δυστυχώς
όμως η ιστορία 63 χρόνων έχει διαφορετική άποψη...
Από την δημιουργία της το 1949 ακολουθούντος του αραβοισραηλινού πολέμου οι
κάτοικοί της βλέπουν στον ύπνο τους εφιάλτες από πυροβολισμούς κι εκρήξεις. Είτε
πρόκειται για εδαφική κυριαρχία είτε για εμφύλιο είτε για τρομοκρατία είτε απλά για
αντίποινα ο πόλεμος ήταν ανέκαθεν συχνό φαινόμενο για τους Παλαιστίνιους. Ωστόσο τα
γεγονότα των τελευταίων ετών ήταν πραγματικά "το κάτι άλλο".
Βλέπαμε στις ειδήσεις και στο ίντερνετ εικόνες μικρών παιδιών νεκρά στις αγκαλιές των
πατεράδων τους ή ξαπλωμένα δίπλα δίπλα. Ερείπια και εκρήξεις παντού. Ο κατάλογος των
νεκρών έκλεισε στους 162 αυτή τη φορά, όλοι από την πλευρά των Παλαιστινίων αλλά...
το άξιζαν καθώς άκουσον άκουσον, ΕΡΙΞΑΝ ΜΙΑ ΡΟΥΚΕΤΑ! Μάλιστα κύριε! Μια ρουκέτα
από κάποιο μέλος της Χαμάς βεβαίως και σηκώνει τέτοια αντίποινα! Δόξα τω Θεό που ο
70χρονος είναι πλέον νεκρός, σίγουρα το άξιζε και ποιος ξέρει τι άλλο θα έκανε! Να αγιάσει
το χέρι εκείνου που πάτησε το κουμπί και σκότωσε το 10 μηνών βρέφος, καλά να πάθει
ο εκκολαπτόμενος τρομοκράτης! Και οι υπόλοιποι 160 άξιζαν κι αυτοί να πεθάνουν και
πάνω από 900 άλλοι να τραυματιστούν αφού κάποιος αποφάσισε ότι θέλει να πετάξειμια αυτοσχέδια ρουκέτα μέσα στο Ισραήλ από την οποία δεν σκοτώθηκε κανείς. Φταίνε κι
αυτοί! Το ότι για ακόμη μια φορά δεν καταφέρανε να αλλάξει τίποτα είναι λεπτομέρεια,
σημασία έχει ότι φάνηκε ποιος την έχει πιο μεγάλη (την βόμβα).
Πως είναι δυνατόν να θεωρείται δικαιολογημένος και να υποστηρίζεται από τις σύμμαχες
προς το Ισραήλ χώρες ένας τέτοιος βομβαρδισμός στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή
του πλανήτη; Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρουν, δεν έχουν σημασία τα επιχειρήματα. Από
την στιγμή που κυλάει κατ' εξακολούθησην αίμα κυρίως αμάχων, ΕΙΔΙΚΑ όταν στα θύματα
συγκαταλέγονται παιδιά που δεν έχουν κλείσει ούτε χρόνο ζωής ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ
ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΕΠΙΘΕΣΗ! Πρόκειται για δολοφονίες. Διότι, όταν ρίχνεις
βόμβες λευκού φωσφόρου, όπλο που καίει την ανθρώπινη σάρκα και δηλητηριάζει τα
όργανα, απαγορευμένο από τις διεθνείς συνθήκες, δεν ενδιαφέρεσαι για την επίτευξη
τακτικών στόχων αλλά για την εξόντωση του πληθυσμού.
Σε αυτό το επίπεδο δεν ξεχωρίζουν Χαμάς και Ισραήλ. Απλά δεν έχει σημασία, είναι πολύ
μικρή η οποιαδήποτε διαφωνία μεταξύ των πλευρών. Αυτό που ξεχωρίζει είναι υψηλά
ιστάμενοι με όπλα (και των 2 πλευρών) από την μια και απλοί άνθρωποι που απλά θέλουν
την ησυχία τους από την άλλη. Ψυχοπαθείς, στρατόκαυλοι με σύνδρομα εξουσίας που
δεν σταματάνε σε τίποτα προκειμένου να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα και τα πάθη
τους συγκρούονται μεταξύ τους και αυτοί που πληρώνουν είναι πάντα οι αθώοι. Γιατί
κάθε πολίτης του κόσμου, που δεν είναι εξουσιομανής η ψυχοπαθής, δεν θέλει πόλεμο.
Δεν μισεί ο Έλληνας τον Τούρκο, ο Ισραηλινός τον Παλαιστίνιο, ο Αμερικανός τον Ρώσο.
Παραδείγματα υπάρχουν πραγματικά ατελείωτα. Όπου στον κόσμο κι αν πας οι άνθρωποι
είναι φιλικοί. Δεν είναι στην φύση μας το μίσος. Μόνο οι προβληματικοί μισούν χωρίς λόγο
και αιτία. Αλλά οι προβληματικοί είναι που βρίσκονται στις υψηλές θέσεις σε κάθε κράτος
και έχουν την εξουσία να αποφασίζουν την μοίρα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Άνθρωποι ψυχοπαθείς με μηχανικά μυαλά που δεν ενδιαφέρονται, δεν νιώθουν τον
ανθρώπινο πόνο και σπαραγμό, που δεν έχουν καμία φυσιολογική αντίδραση όταν
λένε ψέματα η διατάσσουν την σφαγή εκατοντάδων. Κι όμως κάποιοι εθελοντικά τους
προσφέρουν το μυαλό και το σώμα τους μπαίνοντας στον στρατό. Και όλοι οι υπόλοιποι
συνένοχοι με την σιωπή μας...
Αλήθεια πότε γίναμε τόσο σκληροί; Πως γίνεται να ακούμε και να βλέπουμε ατάραχοι
όλα αυτά που γίνονται γύρω μας; Πως μπορούμε και γυρνάμε την πλάτη σε τόσο φρικτά
γεγονότα για να ακούσουμε για 40στη φορά το πουλάκι τσίου και να παίξουμε παιχνιδάκια
στο facebook; Είναι τόσο δυνατή πια η δύναμη της συνήθειας που μας κάνει να μην
νοιαζόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας; Γιατί είμαστε θεατές σε αυτόν τον κόσμο ενώ θα
έπρεπε να είμαστε οι πρωταγωνιστές;
Αντί να θυμόμαστε να κάνουμε μια πορεία "υπέρ της ειρήνης" όποτε κάτσει, γιατί
δεν ανοίγουμε το μυαλό μας να μορφωθούμε πραγματικά και να δούμε τον κόσμο
διαφορετικά; Να τον αλλάξουμε οι ίδιοι, στον δικό μας δεν θα χωράνε όπλα, μίσος και
έχθρα. "Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα με τον τρόπο σκέψης που το γέννησε.
Πρέπει να αποκτήσεις νέα οπτική" είχε πει ο Αϊνστάιν. Και όσο συνεχίσουμε σε αυτό το
μονοπάτι, το βέβαιο είναι ότι θα συνεχίσουν να χάνονται ανθρώπινες ψυχές επειδή έτσι
είπε ένας στρατηγός. Όσο για μας, ο ζωτικός μας χώρος θα μικραίνει συνεχώς μέχρι που
θα καταλήξουμε θεατές της ζωής μας την οποία κάποιοι άλλοι αποφάσισαν κι εμείς απλά
θα καταναλώνουμε. Αλλά και αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ... Σύντομα θα έρθει και η
δική μας σειρά, θα θρηνήσουμε τους δικούς μας νεκρούς, πολύ απλά γιατί το μοντέλο
ζωής μας δεν είναι βιώσιμο. Κι αν πιστεύεις ότι "εμάς δεν μας επηρεάζουν αυτά", ότι
πρόκειται να ζήσουμε για πάντα έχοντας τα πάντα διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή, η ιστορία
έχει διαφορετική γνώμη. Η ακμή φέρνει την παρακμή. Η ειρήνη δεν κρατάει για πάντα. Δεν
ξέρεις ποτέ που θα είναι η επόμενη Γάζα...
