Εκεχειρία στην Λωρίδα της Γάζας λοιπόν γι ακόμα μια φορά... Ας ελπίσουμε να μην
χρειαστούν άλλες, ας είναι η τελευταία "γάζα" που θα κλείσει επιτέλους την πληγή από την
οποία δεκαετίες τώρα κυλάει ανθρώπινο αίμα, αίμα στην πλειονότητά του αθώο. Δυστυχώς
όμως η ιστορία 63 χρόνων έχει διαφορετική άποψη...
Από την δημιουργία της το 1949 ακολουθούντος του αραβοισραηλινού πολέμου οι
κάτοικοί της βλέπουν στον ύπνο τους εφιάλτες από πυροβολισμούς κι εκρήξεις. Είτε
πρόκειται για εδαφική κυριαρχία είτε για εμφύλιο είτε για τρομοκρατία είτε απλά για
αντίποινα ο πόλεμος ήταν ανέκαθεν συχνό φαινόμενο για τους Παλαιστίνιους. Ωστόσο τα
γεγονότα των τελευταίων ετών ήταν πραγματικά "το κάτι άλλο".
Βλέπαμε στις ειδήσεις και στο ίντερνετ εικόνες μικρών παιδιών νεκρά στις αγκαλιές των
πατεράδων τους ή ξαπλωμένα δίπλα δίπλα. Ερείπια και εκρήξεις παντού. Ο κατάλογος των
νεκρών έκλεισε στους 162 αυτή τη φορά, όλοι από την πλευρά των Παλαιστινίων αλλά...
το άξιζαν καθώς άκουσον άκουσον, ΕΡΙΞΑΝ ΜΙΑ ΡΟΥΚΕΤΑ! Μάλιστα κύριε! Μια ρουκέτα
από κάποιο μέλος της Χαμάς βεβαίως και σηκώνει τέτοια αντίποινα! Δόξα τω Θεό που ο
70χρονος είναι πλέον νεκρός, σίγουρα το άξιζε και ποιος ξέρει τι άλλο θα έκανε! Να αγιάσει
το χέρι εκείνου που πάτησε το κουμπί και σκότωσε το 10 μηνών βρέφος, καλά να πάθει
ο εκκολαπτόμενος τρομοκράτης! Και οι υπόλοιποι 160 άξιζαν κι αυτοί να πεθάνουν και πάνω από 900 άλλοι να τραυματιστούν αφού κάποιος αποφάσισε ότι θέλει να πετάξει
μια αυτοσχέδια ρουκέτα μέσα στο Ισραήλ από την οποία δεν σκοτώθηκε κανείς. Φταίνε κι
αυτοί! Το ότι για ακόμη μια φορά δεν καταφέρανε να αλλάξει τίποτα είναι λεπτομέρεια,
σημασία έχει ότι φάνηκε ποιος την έχει πιο μεγάλη (την βόμβα).
Πως είναι δυνατόν να θεωρείται δικαιολογημένος και να υποστηρίζεται από τις σύμμαχες
προς το Ισραήλ χώρες ένας τέτοιος βομβαρδισμός στην πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή
του πλανήτη; Δεν ξέρω, δεν με ενδιαφέρουν, δεν έχουν σημασία τα επιχειρήματα. Από
την στιγμή που κυλάει κατ' εξακολούθησην αίμα κυρίως αμάχων, ΕΙΔΙΚΑ όταν στα θύματα
συγκαταλέγονται παιδιά που δεν έχουν κλείσει ούτε χρόνο ζωής ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ
ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΗ Η ΕΠΙΘΕΣΗ! Πρόκειται για δολοφονίες. Διότι, όταν ρίχνεις
βόμβες λευκού φωσφόρου, όπλο που καίει την ανθρώπινη σάρκα και δηλητηριάζει τα
όργανα, απαγορευμένο από τις διεθνείς συνθήκες, δεν ενδιαφέρεσαι για την επίτευξη
τακτικών στόχων αλλά για την εξόντωση του πληθυσμού.
Σε αυτό το επίπεδο δεν ξεχωρίζουν Χαμάς και Ισραήλ. Απλά δεν έχει σημασία, είναι πολύ
μικρή η οποιαδήποτε διαφωνία μεταξύ των πλευρών. Αυτό που ξεχωρίζει είναι υψηλά
ιστάμενοι με όπλα (και των 2 πλευρών) από την μια και απλοί άνθρωποι που απλά θέλουν
την ησυχία τους από την άλλη. Ψυχοπαθείς, στρατόκαυλοι με σύνδρομα εξουσίας που
δεν σταματάνε σε τίποτα προκειμένου να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα και τα πάθη
τους συγκρούονται μεταξύ τους και αυτοί που πληρώνουν είναι πάντα οι αθώοι. Γιατί
κάθε πολίτης του κόσμου, που δεν είναι εξουσιομανής η ψυχοπαθής, δεν θέλει πόλεμο.
Δεν μισεί ο Έλληνας τον Τούρκο, ο Ισραηλινός τον Παλαιστίνιο, ο Αμερικανός τον Ρώσο.
Παραδείγματα υπάρχουν πραγματικά ατελείωτα. Όπου στον κόσμο κι αν πας οι άνθρωποι
είναι φιλικοί. Δεν είναι στην φύση μας το μίσος. Μόνο οι προβληματικοί μισούν χωρίς λόγο
και αιτία. Αλλά οι προβληματικοί είναι που βρίσκονται στις υψηλές θέσεις σε κάθε κράτος
και έχουν την εξουσία να αποφασίζουν την μοίρα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων.
Άνθρωποι ψυχοπαθείς με μηχανικά μυαλά που δεν ενδιαφέρονται, δεν νιώθουν τον
ανθρώπινο πόνο και σπαραγμό, που δεν έχουν καμία φυσιολογική αντίδραση όταν
λένε ψέματα η διατάσσουν την σφαγή εκατοντάδων. Κι όμως κάποιοι εθελοντικά τους
προσφέρουν το μυαλό και το σώμα τους μπαίνοντας στον στρατό. Και όλοι οι υπόλοιποι
συνένοχοι με την σιωπή μας...
Αλήθεια πότε γίναμε τόσο σκληροί; Πως γίνεται να ακούμε και να βλέπουμε ατάραχοι
όλα αυτά που γίνονται γύρω μας; Πως μπορούμε και γυρνάμε την πλάτη σε τόσο φρικτά
γεγονότα για να ακούσουμε για 40στη φορά το πουλάκι τσίου και να παίξουμε παιχνιδάκια
στο facebook; Είναι τόσο δυνατή πια η δύναμη της συνήθειας που μας κάνει να μην
νοιαζόμαστε τι συμβαίνει γύρω μας; Γιατί είμαστε θεατές σε αυτόν τον κόσμο ενώ θα
έπρεπε να είμαστε οι πρωταγωνιστές;
Αντί να θυμόμαστε να κάνουμε μια πορεία "υπέρ της ειρήνης" όποτε κάτσει, γιατί
δεν ανοίγουμε το μυαλό μας να μορφωθούμε πραγματικά και να δούμε τον κόσμο
διαφορετικά; Να τον αλλάξουμε οι ίδιοι, στον δικό μας δεν θα χωράνε όπλα, μίσος και
έχθρα. "Δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα με τον τρόπο σκέψης που το γέννησε.
Πρέπει να αποκτήσεις νέα οπτική" είχε πει ο Αϊνστάιν. Και όσο συνεχίσουμε σε αυτό το
μονοπάτι, το βέβαιο είναι ότι θα συνεχίσουν να χάνονται ανθρώπινες ψυχές επειδή έτσι
είπε ένας στρατηγός. Όσο για μας, ο ζωτικός μας χώρος θα μικραίνει συνεχώς μέχρι που
θα καταλήξουμε θεατές της ζωής μας την οποία κάποιοι άλλοι αποφάσισαν κι εμείς απλά
θα καταναλώνουμε. Αλλά και αυτό δεν θα κρατήσει για πολύ... Σύντομα θα έρθει και η
δική μας σειρά, θα θρηνήσουμε τους δικούς μας νεκρούς, πολύ απλά γιατί το μοντέλο
ζωής μας δεν είναι βιώσιμο. Κι αν πιστεύεις ότι "εμάς δεν μας επηρεάζουν αυτά", ότι
πρόκειται να ζήσουμε για πάντα έχοντας τα πάντα διαθέσιμα ανά πάσα στιγμή, η ιστορία
έχει διαφορετική γνώμη. Η ακμή φέρνει την παρακμή. Η ειρήνη δεν κρατάει για πάντα. Δεν
ξέρεις ποτέ που θα είναι η επόμενη Γάζα...
// από τον Ορέστη Α.\\
\\ επιμέλεια Ορέστης Α. //
// φωτογραφίες από τοfacebook page \\
Oι Cyanna βρίσκονται χωρίς ίχνος υπερβολής , στην πρώτη τριάδα των σύγχρονων alternative rock ελληνικών συγκροτημάτων. Ο ήχος τους ξεκινά από ηλεκτρονικά στοιχεία και στηρίζεται στο εναλλακτικό rock.Γνωστοί για το απίθανα live τους , oι περισσότεροι τους πρωτογνώρισαν από την συνεργασίας τους με την Vodafone με το κομμάτι "Shine" και από τότε παρακολουθούν στενά την εξέλιξή τους. Το εναλλάξ βρήκε την ευκαιρία και συνομίλησε μαζί τους όχι μόνο για μουσικά θέματα ,αλλά και διάφορα άλλα της επικαιρότητας.
-Σας το ρωτάνε συνέχεια αλλά θα το ρωτήσω και εγώ σε περίπτωση που κάποιος δεν το γνωρίζει. Ποια είναι η ιστορία που κρύβεται πίσω από το όνομα της μπάντας;
Υπάρχουν πολλές εκδοχές. Μια από αυτές είναι η εξής:“Είναι το μικρό της δεσποινίδος Mercury. Υπαρκτό πρόσωπο. Ένα καταπληκτικό θηλυκό που δεν έχει σταματήσει να μας εμπνέει όλα αυτά τα χρόνια. Στην Ανδαλουσία λατρεύεται ως θεότητα της θάλασσας μαζί με το Σκύλο. Εξ’ ού και τα ψάρια, τα αστέρια και τα κύματα που ποτίζουν με αρμύρα τα τραγούδια.
-Ποια είναι η σύσταση του group και σε ποιο είδος μουσικής κατηγοριοποιείτε τις παραγωγές σας;
Το group αποτελείτε από τους:
Νίκος Σιντστα πλήκτρα, Σπυρέας Σιντ στις φωνές, Αντώνης Κα κιθάρες, Ιάσων Τάτσης τύμπανα, Νάις μπάσο. Όσων αφορά το είδος της μουσικής τα ο Just A Crash (2008) ήταν ένα ηλεκτρονικό album με ροκ στοιχεία, το “End Is Near” (2010) ήταν ένα rock album με ηλεκτρονικά στοιχεία και το «The Undressed EP» (2012) είναι ένα ακουστικό EP με κάποια ηλεκτρικά στοιχεία. Το επόμενο album θα είναι ένα rock n roll album και βλέπουμε.
-Είστε μπάντα που κυκλοφόρησε την δουλειά της σε βινύλιο. Πως το αποφασίσατε αυτό;
Θέλαμε να κάνουμε κάτι ξεχωριστό για αυτό το EP. Πάντα θέλαμε να κάνουμε ένα τύπου unplugged EP και πάντα θέλαμε να κάνουμε βινύλιο, οπότε η μοίρα τα έφερε να τα κάνουμε ταυτόχρονα.. μας άρεσε και θα το ξανακάνουμε και στο album που ετοιμάζουμε.
-Πόσο σας βοήθησε η συνεργασία σας με την Vodafone για την περεταίρω ανάδειξη της μπάντας;
Η καμπάνια που στηρίχθηκε στο “Shine” μας έφερε κοντά σε πολύ κόσμο, ένα κοινό που δε θα είχαμε ποτέ τη δυνατότητα να ακουστούμε διαφορετικά. Βέβαια ένα τεράστιο μέρος αυτού του κόσμου, που αγάπησε το τραγούδι μας, δεν έμαθε ποτέ ότι πρόκειται για ελληνική παραγωγή. Ίσως δεν κάναμε και την καλύτερη δουλειά στο να εκμεταλλευτούμε αυτή τη συγκυρία τότε, ίσως όμως να μην ήταν και γραφτό να γίνει κάτι παραπέρα από μια δυνατή επιτυχία, γιατί το mainstream σύστημα στην Ελλάδα έχει κάποιους κανόνες που αδυνατούμε να ακολουθήσουμε προκειμένου να γίνουμε μέρος του. Πάντως είναι μια πολύ καλή γραμμή στο βιογραφικό της μπάντας και ειδικά στο εξωτερικό μετράει.
-Έχετε συνεργαστεί με πολλά μεγάλα ονόματα από την διεθνή μουσική σκηνή. Ξεχωρίζετε κανένα από αυτά;
Όχι ιδιαίτερα. Δυστυχώς ως τώρα δεν είχαμε την τύχη να παίξουμε με κάποιον από τους προσωπικούς μας ήρωες ώστε να έχουμε κάτι βιωματικά σημαντικό να θυμόμαστε. Όλες ήταν ωραίες συναυλίες και δυνατές παραγωγές όμως και σε όλες περάσαμε καλά λίγο πολύ.
-Κάποιος Έλληνας καλλιτέχνης ή συγκρότημα που ξεχωρίζετε?
Τελευταία μας άρεσε ένα demo των Until A Better Name, μια μπάντα που βγήκε από το Schoolwave και οι Bombing The Avenue που παίρνουν κεφάλια. Σημειώστε.
-Ποιος πιστεύετε ότι είναι ο καθοριστικός παράγοντας που θα συνδράμει στην αποδοχή ενός αγγλόφωνου συγκροτήματος από το ελληνικό κοινό?
Το μόνο που μας απασχολεί είναι να γράφουμε καλά τραγούδια και να παίζουμε συναυλίες που ο κόσμος να θυμάται και να νιώθει. Οι παράγοντες κτλ είναι μια άλλη συζήτηση που αφορά κυρίως μάνατζερς, δισκογραφικές και δημοσιογράφους.
-Κατά καιρούς εμφανίζονται καλλιτέχνες με μια δυο μεγάλες επιτυχίες στο ενεργητικό τους, στη συνέχεια όμως εξαφανίζονται. Που οφείλεται αυτό το φαινόμενο;
Μάλλον δεν καταφέρνουν να γράψουν κάτι τόσο καλό όσο οι πρώτες τους επιτυχίες ή τους τρώνε τα κακά κυκλώματα και οι χίψστερς.
-Η πειρατεία σκοτώνει την μουσική;
Η ψηφιακή πειρατεία υφίσταται εδώ και 13 χρόνια τουλάχιστον και ακόμα παράγεται μουσική και παίζεται παντού, οπότε μάλλον δεν τη σκοτώνει. Έχει πολλές και διάφορες επιπτώσεις η πειρατεία ναι, μεγάλη συζήτηση, και είναι ένα θέμα που δεν εξαντλείται ούτε μπορεί να το δει κανείς μονόπλευρα. Πάντως στη συγκεκριμένη ερώτηση, όχι δεν τη σκοτώνει. Το «η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική» είναι ένα σλόγκαν των μεγάλων δισκογραφικών εταιρειών που κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους και αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες τους για την κατάντια τους.
-Η κατάσταση στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια έχει ξεπεράσει δυστυχώς και τις προβλέψεις και των πιο απαισιόδοξων. Μια από τις πολλές συνέπειες αυτής της κρίσης είναι τα τρομακτικά ποσοστά ανεργίας- ιδιαίτερα στους νέους ένας στους δυο είναι άνεργος- με αποτέλεσμα να παρατηρείτε ένα μεγάλο κύμα φυγής τους στο εξωτερικό. Πόσο εύκολα θα μπορούσατε εσείς να πάρετε μια τέτοια απόφαση;
Δε φεύγεις εύκολα από τη χώρα σου. Ειδικά αν δε σε έχει καλέσει κάποιος ή κάτι εκεί έξω. Χωρίς εγγυήσεις για κάτι καλύτερο δηλαδή, δύσκολα το παίρνεις απόφαση να αφήσεις πίσω ανθρώπους και καταστάσεις. Η απόγνωση και τα αδιέξοδα, που πρέπει να φτάσεις για να πάρεις μια τέτοια απόφαση, πρέπει να είναι τόσο έντονα, που να μη σου αφήνουν εναλλακτική. Αυτό κάτι λέει για την κατάστασή μας και τον αριθμό των νέων ανθρώπων, που φτάνουν σε αυτό το σημείο.
-Η ψυχολογία του Έλληνα βρίσκεται πλέον στο ναδίρ. Πως αντιλαμβάνεστε στις εμφανίσεις σας την αλλαγή αυτή και κατά πόσο σας επηρεάζει;
Μα το βιώνουμε και εμείς όλο αυτό οπότε δεν έχουμε πάντα τη δυνατότητα να το παρατηρήσουμε σαν αποστασιοποιημένοι παρατηρητές. Είναι μια άλλη πραγματικότητα όντως, ειδικά σε σύγκριση με ας πούμε 5 χρόνια πριν. Ποιος δεν επηρεάζεται; Από την άλλη κάποια πράγματα έχουν αποκτήσει μια άλλη αξία, μια άλλη σημειολογία και έχουν ξεκαθαρίσει κάποια θολά σημεία γύρω από το πού ανήκεις ή τελοσπάντων πού νιώθεις ότι έχεις να προσφέρεις και να δεχτείς περισσότερα. Στις συναυλίες μας υπάρχει πάντα μια ενέργεια που μας πάει μπροστά.
-Μελλοντικά σχέδια;
Ετοιμάζουμε ένα video για το “I Am Cannibal” που ανοίγει το “The Undressed EP” και ταυτόχρονα έχουμε προγραμματίσει την ψηφιακή κυκλοφορία του EP μαζί με τα remixes ΄που έχουν κάνει οι Δ.Παπασπυρόπουλος, GDaddie και Hiras, από iTunes και λοιπά ψηφιακά καταστήματα. Από συναυλίες, έχουμε μια την Πέμπτη 29/11 στο ΑΝ club με τους Illegal Operation, Dustbowl και Mama Kin προς υποστήριξη των απολυμένων των καταστημάτων Metropolis, και στις 22 Δεκεμβρίου θα παίξουμε για άλλη μια φορά στο Floral στα Εξάρχεια, το γνωστό μας Undressed liveshow. Από την νέα χρονιά θα ξεκινήσει η διαδικασία του νέου album και βλέπουμε.
//από την Μαριάντζελα Α.\\
\\επιμέλεια: Σταύρος Μ.//
Σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και κοιτάς ολόγυρα σου… Σε είχε πάρει ο ύπνος καθώς περίμενες το τρένο να έρθει… Γεμάτοι ανθρώπους οι διάδρομοι, άλλοι πάνε κάτω άλλοι πάνω, άλλοι τρέχουν, άλλοι βαδίζουν και άλλοι μένουν στάσιμοι-μιλάνε… Και αναρωτιέσαι πως κάπως έτσι είναι και η ζωή σου, η ζωή του κάθε ανθρώπου. Κοντεύουν Χριστούγεννα και όλοι γυρίσουν στις βάσεις τους. Βάσεις; Μα ποιος άραγε ορίζει τη ‘’βάση’’ του καθενός; Και αν κάποιος δεν έχει βάση ή αν έχει δυο βάσεις ή αν δεν έχει προσδιορίσει την έννοια της βάσης; Και γιατί να επιστρέφει πίσω για αυτές τις δύο βδομάδες, στους συγγενείς του, τους δικούς του; Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν είναι όλων συνειδητή επιλογή, θα μου πεις τότε για ποιο λόγο το κάνουν; Είναι άραγε μιας μορφής υποχρέωση, χάρης στην οικονομική ευκολία που τους παρέχεται ή όντως είναι πεθύμηση;
Στα αφτιά μου φαντάζει άσχημο το πρώτο, όμως μπορεί να συμβαίνει υποσυνείδητα σε πολλούς από εμάς και να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει. Αυτό ακριβώς ονομάζω στασιμότητα: βιώνω παθητικά ότι μου συμβαίνει, κάνω ότι ΠΡΕΠΕΙ και αρνούμαι να εκλάβω και να επεξεργαστώ προς όφελός μου τα ερεθίσματα που καθημερινά παίρνω από γύρω μου. Απορώ πως ένας τέτοιος άνθρωπος που αδυνατεί ακόμα και να συνειδητοποιήσει τι θέλει να κάνει πόσο μάλλον να το διεκδικήσει, έχει το δικαίωμα να μιλάει για ευτυχία και για αγάπη.
Και όχι, δεν πιστεύω πως υπάρχει συγκεκριμένος ορισμός για τόσο μεγάλες έννοιες. Πολλοί προσπάθησαν να τις αποδώσουν με λόγια, έπεσαν κοντά, πολύ κοντά όμως κανένα συναίσθημα δεν μπορεί να περιγραφεί ακριβώς αφού ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με το πόσο δυνατή είναι η ψυχή του το βιώνει διαφορετικά και σε διαφορετική ένταση.
Σηκώνω το βλέμμα και παρατηρώ.. Τόσες διαφορετικές εκφράσεις όσες και οι άνθρωποι, όμως δεν σου βγάζουν όλες την ίδια αλήθεια, την ίδια θέληση να τους μιλήσεις, να τις κοιτάξεις. Πάντα απορούσα με εκείνους τους ανθρώπους που μίλαγαν για να μιλήσουν-έκανε τόσο μπαμ. Πως γίνεται να μην το καταλάβαιναν και πως γίνεται επίσης να συνέχιζαν παρ` όλα αυτά να το κάνουν; Και με μία απλή ματιά γύρω, ανάμεσα σε όλο αγνώστους πάλι μπορούσα να το δω. Είναι άραγε ευλογία ή κατάρα κάτι τέτοιο; Το ίδιο συμβαίνει και με το χαμόγελο-το γνήσιο χαμόγελο βγάζει μάτι. Όσο καλός ηθοποιός και να ‘σαι δεν μπορείς να τους κοροϊδέψεις όλους. Αλλά ακόμα και αν το κάνεις ποιο το νόημα; Γιατί να βάζεις μάσκα στα αληθινά σου συναισθήματα; Δεν έχει νόημα κανένα και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς τόσο καλύτερο για σένα. Στους άλλους δεν έχεις να προσφέρεις ή να στερήσεις τίποτα, μόνο εσύ χάνεις-και άντε να το βρεις μετά. Γι` αυτό πάντα ήμουν καχύποπτη και σχεδόν αρνητική με τη διασκέδαση στα clubs. Τη θεωρώ τόσο δήθεν και ψεύτικη. Γιατί να ΠΡΕΠΕΙ να χορεύεις, να ΠΡΕΠΕΙ να γελάς, να ΠΡΕΠΕΙ να μιλάς, να ΠΡΕΠΕΙ να είσαι με ένα ποτό στο χέρι, να ΠΡΕΠΕΙ να παριστάνεις πως διασκεδάζεις με τον ίδιο τρόπο που παριστάνει πως διασκεδάζει ο καθένας δίπλα σου και το μόνο που έχεις ουσιαστικά κερδίσει είναι ένα κεφάλι καζάνι ή στην καλύτερη ένα (καλό) κρεβάτι με έναν άγνωστο τύπο;
Η μαγεία φίλε μου αν την αναζητάς δεν κανονίζεται, απλά συμβαίνει. Δεν γίνεται βεβιασμένα αλλά ούτε και διατηρείται βεβιασμένα. Έρχεται μόνη της και μόνης της φεύγει. Εξάλλου και εμείς μόνοι ήρθαμε και μόνοι θα φύγουμε. Σημασία έχει να την βιώσουμε στο μέγιστο, όσο και αν πονάει, ακόμα και αν πονάει να μην τα παρατήσουμε. Εξάλλου και ο πόνος απόδειξη συναισθήματος είναι και όσο πιο έντονα βιώνεται τόσο έντονα θα βιώνεται και η ευτυχία. Ιθάκη του καθενός να βρει την δική του ευτυχία. Το πώς δεν καθορίζεται. Αν με ρωτάς για εμένα, ευτυχία υπάρχει σε κάθε μέρα σου αν κοιτάξεις στα κατάλληλα σημεία. Ευτυχία είναι να ξυπνάς το πρωί και να κοιμάται πλάι σου. Ευτυχία είναι να σου χαμογελάει ένας άνθρωπος και να ξέρεις ότι ‘’φταις’’ εσύ γι` αυτό. Ευτυχία είναι να μπορείς να λες ό,τι νιώθεις. Ευτυχία είναι να βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων την αγάπη χωρίς να μιλούν. Ευτυχία είναι να αγαπάς. Ευτυχία είναι να ταξιδεύεις καθημερινά ως τον παράδεισο…
Η τελευταία αποστολή του Bond στην Τουρκία δεν έχει καθόλου καλή κατάληξη και μερικοί από τους πιο σημαντικούς μυστικούς πράκτορες του κόσμου εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Τα γραφεία της MI6 δέχονται βομβιστική επίθεση και η M, υπό καθεστώς πίεσης και αμφισβήτησης από τον νέο πρόεδρο της Επιτροπής Μυστικών Υπηρεσιών και Ασφάλειας, Gareth Mallory, αναγκάζεται να λάβει δραστικά μέτρα. Η MI6 απειλείται από μέσα και από έξω και η M δεν μπορεί να εμπιστευτεί κανέναν άλλο, εκτός από τον Bond. O 007 βυθίζεται στο σκοτεινό παρελθόν, με μόνη βοηθό την πράκτορα Ιβ για να ακολουθήσει τα ίχνη του μυστηριώδους Silva, τα κίνητρα του οποίου πρέπει να ανακαλύψει.
Εντυπώσεις
Έχουν περάσει 50 χρόνια από την πρώτη ταινία με πρωταγωνιστή τον Βρετανό κατάσκοπο, που επιστρέφει ανανεωμένος, χωρίς όμως να λησμονεί την παράδοση που δημιούργησε. Ο Ντάνιελ Κρεγκ, που υποδύεται τον ρόλο για τρίτη φορά, βουτάει, κυριολεκτικά και μη, στα βαθιά για να βρει τι είναι αυτό το κάτι, πέρα από το κυνηγητό και τις γυναίκες, που έχει καθορίσει τον 007 μέχρι σήμερα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και στην Τζούντι Ντεντς που επανέρχεται μετά από επτά ταινίες πιο μυστηριώδη, αλλά και ευάλωτη από ποτέ, καθώς η “χρυσή εποχή της κατασκοπείας” αποτελεί παρελθόν. Συναντούμε επίσης τον υποδειγματικό Χαβιέρ Μπαρδέμ στο ρόλο ενός κακού που αγαπάμε να μισούμε. Τελευταίο θα παινέψω τον σκηνοθέτη Sam Mendes γιατί κατάφερε να δώσει νέα υπόσταση σε έναν χαρακτήρα που επέζησε μεν 50 χρόνια μέσα από τον μύθο του, αλλά που είχε αρχίσει να ξεθωριάζει πλησιάζοντας επικίνδυνα το σημείο συντριβής. Τα πλάνα από Κωνσταντινούπολη, Σανγκάη και φυσικά τα Highlands της Σκωτίας είναι μοναδικά και ανεβάζουν κι άλλο το επίπεδο της ταινίας.
Η υπόθεση αυτή καθ' αυτή δεν είναι εντυπωσιακή, καθώς οι σκηνές δράσης ήταν προβλέψιμες, και η μετάβαση στην εποχή της πληροφορίας έδωσε την δυνατότητα στην ταινία να καταπατήσει τους νόμους όχι μόνο της φυσικής αλλά και των υπολογιστών. Αλλά αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε τις ταινίες του Τζέιμς Μποντ. Είναι το πρότυπο του cool αρσενικού που είναι άριστος σκοπευτής, ικανότατος στις πολεμικές τέχνες, σε εξαιρετική φυσική κατάσταση, οξύνους, ντυμένος στην τρίχα και βλέπει τις γυναίκες σαν τρόπαια (που κατά κανόνα κερδίζει). Αυτή τη φορά όμως, είδαμε και τον άνθρωπο πίσω από το ακριβό κοστούμι, και αυτό κυρίως κάνει το Skyfall να ξεχωρίζει.
Ώστε
λοιπόν φίλε μου επιμένεις ότι δεν βγαίνει καλή μουσική σήμερα. Δεκτόν… δεν θα
σου αποδείξω ότι κάνεις λάθος ξανά και πιστεύω ότι δεν θα ωφελούσε κανέναν σ’
αυτή τη σχέση. Γι αυτό θα δεχτώ τον συλλογισμό σου για λίγο. Ας ορίσουμε αρχικά
τα στοιχεία που κάνουν καλή την μουσική, ή για να είμαστε ορθότεροι το καλό
τραγούδι. Ένα καλό τραγούδι κρίνεται ως καλό αν έχει α)πρωτοτυπία σε στίχους
και μουσική, β)καλοπαιγμένα ορχηστικά μέρη και σταθερά, αρμονικά φωνητικά, γ)
δομή στην σύνθεση και δ) καλή παραγωγή και ενορχήστρωση. Και για να χωρίσουμε
την δουλειά του μουσικού από του παραγωγού, ας πούμε ότι δύο βασικοί παράγοντες
και εργασίες τελειοποιούν ή χαντακώνουν ένα κομμάτι: Το περιεχόμενο και η
ποιότητα του ήχου μέσω του οποίου παρουσιάζεται. Αν δεν ασχολείσαι με την
μουσική, θα σου το δώσω με παραδείγματα όπως αυτά παρουσιάζονται στον Πίνακα 1
όπου φαίνεται τι συντελεί στο να παρουσιαστεί για κάποιες τέχνες ένα καλό αποτέλεσμα. (κακό πράμα τα
εργαστήρια…).
Πίνακας
1: Αναφέρονται οι παράμετροι που επηρεάζουν το αποτέλεσμα
που προσφέρουν ορισμένες τέχνες. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς καταλαβαίνετε με
ποια ασχολείται περισσότερο ο γράφων....
ΤΕΧΝΗ
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ
ΠΟΙΟΤΗΤΑ
Μουσική
Κλίμακες, δομές, ρυθμοί, δρόμοι
Μέσα ηχογράφησης, παραγωγή,
ενορχήστρωση
Ζωγραφική
Θέματα, μοντέλα, εικόνες
Χρώματα, πινέλα, τεχνικές
Φωτογραφία
Εικόνες
Φακός, φωτισμός, γωνίες
Κινηματογράφος/Θέατρο
φωτογραφία, σενάριο, σκηνοθεσία
Εξοπλισμός, φωτισμός, ερμηνείες
Ποίηση/Λογοτεχνία
Θεματολογία
Γλώσσα, ύφος
Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι καταλαβαίνετε όλοι τι θέλω να πω.
Κάθε παραγωγή τέχνης δεν εξαρτάται μόνο από τις δυνατότητες του αρχικού της
δημιουργού, αλλά και τα μέσα και την ποιότητα της εργασίας άλλων παραγόντων και
συνεργατών του. Αν είσαι σε ένα πράγμα φίλε μου σωστός κι ωραίος είναι που στην
μουσική που υποψιάζομαι ότι ακούς μάλλον σε τραβούν περισσότερο τα δεδομένα της
δεύτερης και λιγότερο της τρίτης στήλης. Δεν σε ενδιαφέρει που οι παραγωγές των
προηγούμενων δεκαετιών ματώνουν αυτιά και σπάνε τύμπανα όταν τις βάλεις να
παίξουν σε μεγάλα ηχεία από το σφύριγμα, την βαβούρα και τα χιονάκια, δίνεις
βάση στο περιεχόμενο, στην ουσία, στο εκρηκτικό σόλο και στο παθιασμένο χτύπημα
των τυμπάνων. Δεν θες στην τελική να είναι καλή η ποιότητα του ήχου! Χαλάει η
ατμόσφαιρα! (άλλωστε όταν ακούς τις ίδιες μουσικές στα σκυλάδικα με καθαρή ηχογράφηση
αηδιάζεις…). Δες όμως που είσαι βλάκας… Αν κοιτάξεις στις υπόλοιπες γραμμές του
πίνακα, θα διαπιστώσεις ότι αυτό που σε τραβάει να βαφτίσεις έναν πίνακα καλό,
μία φωτογραφία όμορφη, μια παράσταση ή μια ταινία ψυχαγωγική ή ένα κείμενο ή
ποίημα βαθύ, ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ, ΑΛΛΑ ΤΗΣ
ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ! Θες παραδείγματα; Δεν θεωρείς τόσο όμορφη την απεικόνιση πάνω σε
έναν αρχαίο αμφορέα γιατί είναι υπέρ-επίπεδη και τραβηγμένη και το χρώμα είναι
σαν χώμα γιατί βασικά είναι χώμα με μελάνι αλλά απεικονίζει την γέννηση ενός
θεού της μυθολογίας… αντίθετα η Μόνα Λίζα που είναι ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ σε
ένα υπαίθριο φόντο αλλά είναι εξαίρετο δείγμα της αναγεννησιακής εικαστικής
(είναι). Αν τραβήξω με την κάμερα του κινητού μου (με το ζόρι 1 Mp κι ας είναι
κι απ’ τα «ξύπνια») την φωτογραφία μίας γέννας λεοπάρδαλης που είναι είδος προς
εξαφάνιση και μπλα και μπλου σε έχω ικανό να νομίζεις πώς έβγαλα στην φόρα τις
προσωπικές μου στιγμές, αλλά αν με μία επαγγελματική φωτογραφική μηχανή τραβήξω
τα χέρια μου μετά από 6 ώρες παίξιμο μπάσου θα την βάλεις φώτο στο εξώφυλλό σου
στο φατσοβιβλίο! Θες κι άλλο; Κράζεις τον Κυνόδοντα ως καλτίλα του κερατά και
ανάθεμα αν έχεις κάτσει να δεις Ζερβό, ή Οικονομίδη (έχεις δει κάτι ίσως από
Νικολαΐδη αλλά αυτό επειδή έπαιξε σε μια ταινία του ο Αγγελάκας…), αλλά
σπεύδεις να δεις πρώτος την καινούρια ταινία βλακώδους (και συνάμα φοβερής)
δράσης του Σταλλόνε και των άλλων πάντα-νέων! Κι άλλο; Νόμπελ πήρε ο Σεφέρης,
όχι ο Καββαδίας. Άσχετο που ο πρώτος κάποτε φίλησε το χέρι του δεύτερου!!! Ας
μην ήτανε ο Θάνος Μικρούτσικος και συ θα νόμιζες ότι Καββαδίας είναι ο μεγάλος
ανταγωνιστής του γνωστού ονειροκρίτη…
Αλλά κατά τα άλλα κι ενώ γουστάρεις τις καλτίλες τύπου Bowie στην μουσική… έκραξες ίσως τους InFlamesπου
στο τελευταίο τους άλμπουμ αποφάσισαν να μην γράψουν με όλα τα όργανα από
φυσικού τους και την παραμόρφωση «όσο πιο δεξιά πάει και στο 11 να μην σου
πω!!» και έβγαλαν ένα όμορφο ηχητικό αποτέλεσμα, ως «φλώρους» ή «χαλασμένους
της N.B.» Μετά βγαίνει όμως ο Μπγιόρν και λέει
ότι στην πραγματικότητα επαναχρησιμοποίησε πολλά παλαιότερα ριφάκια του κι εσύ
το βουλώνεις γιατί δεν τα άκουσες, δεν τα κατάλαβες και δεν τα χάρηκες. Γιατί
κρίνεις με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μην μου λες ότι άλλο η μια τέχνη, κι άλλο
η άλλη, οι βιομηχανίες τους δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο, οι καλλιτέχνες τους
σκέφτονται και δρουν με τον ίδιο τρόπο, εμπνέονται από τα ίδια πράγματα και
έχουν τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Τα μέσα διαφέρουν και μόνο. Έλα, πες μου ότι δεν
μπορώ να καταλάβω την γλύκα της μουσικής αν δεν είναι συσκευασμένη σε
γυαλιστερό περιτύλιγμα κι ότι μου αξίζει να με δέσεις και να με βάλεις να
ακούω Coldplayγια 48 ώρες χωρίς δηλητήριο,
αγχόνη και ξυράφι… Πες μου ότι σου αρέσει περισσότερο η ηχογράφηση σε βινύλιο
αλλά έχεις μόνο πειρατικά mp3
στο κινητό σου. Πες μου ότι έχεις κασέτες στο αμάξι σου, έτσι για την φάση,
αλλά αν σε ένα live στο
πανεπιστήμιο οι μπάντες ακούγονται σαν την δαιμονισμένη που αργοπεθαίνει και
σου σπάνε τα νεύρα οι ήχοι της κιθάρας που είναι φουλ στα πρίμα, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ
ΝΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΑΙΖΕΙ Η ΜΠΑΝΤΑ, ακόμα και τα αγαπημένα σου τραγούδια.
Πες το μου να σου υπενθυμίσω τι μου έλεγες τις προάλλες, το ότι τον έχεις
γραμμένο στα παπούτσια σου τον ήχο και την ποιότητα γιατί εσύ ακούς την ουσία.
Να στο υπενθυμίσω να δω πώς θα με κοιτάς όταν συνειδητοποιήσεις την βλακεία που
είπες. Ξέρεις μωρέ, αυτό που δεν βγαίνει
πια καλή μουσική…
// από τον Bob. T\\ \\ επιμέλεια: Σταύρος Μ.// Tracks
01. Go Get Some 02. Soma
03. Dead Rock Commandos
04. One Million Broken Promises
05. Children Of The Sun
06. Back To Dirt
07. Keystone
08. Rockaine
09. The BoogieMan Plan
10. The Underdog
Line up Argy: Vocals Andreas Lagios: Bass Tolis Motsios: Guitars Dinos Roulos: Drums
Χρονιά: 2012 Label: SmallStone Format: CD, LP
Λίγο πολύ όλοι γνωρίζουμε για αυτή την ελληνική μπάντα, μιας και η ιστορία της στο χώρο είναι σημαντική και πλέον μπορεί κανείς να πει ότι βρίσκονται στις κορυφαίες του είδους, τουλάχιστον για τα δεδομένα της χώρας. Μια μέρα του Ιουλίου λοιπόν o Argy, ο Αντρέας,ο Τόλις και ο Ντίνος μας έδωσαν το νέο δίσκο τους εν ονόματι “Dead Rock Commandos”. Η αλήθεια είναι πως εκείνη την εποχή δεν το είχα ανακαλύψει εγκαίρως, μιας και τέτοιες δουλειές δεν γίνονται γνωστές στο ευρύτερο κοινό. Όμως, δεν είναι αυτό το θέμα μας.
Όταν άρχισα να ακούω το δίσκο κατάλαβα ότι πρόκειται για κάτι παραπάνω από αυτό που μας έχουν συνηθίσει οι Nightstalker. Η αλήθεια είναι ότι από τα πρώτα κομμάτια του δίσκου καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για ένα καλοδουλεμένο album, χωρίς fillers ή άχρηστα riffs. Η συνθέσεις είναι δυναμικές χωρίς φανφάρες και υπερβολές, κάθε κομμάτι ,κάθε νότα είναι τοποθετημένη εκεί που πρέπει, κάτι που δίνει στο τελικό αποτέλεσμα ένα αίσθημα απόλυτης ικανοποίησης στο αυτί του ακροατή. Σε αυτό συμβάλλει ότι ο δίσκος κρατά το ενδιαφέρον του από το πρώτο μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο, χωρίς να εισέρχεται σε βαρετά επαναλαμβανόμενα μοτίβα ή υπερβολικά παιξίματα που κουράζουν. Άλλωστε, αυτό μας το λέει και η εμπειρία της μπάντας.
Κατά τη διάρκεια του δίσκου πολλοί θα καταλάβουν ότι πρόκειται για έναν stoner δίσκο με τα όλα του. Στις συνθέσεις χρησιμοποιείται αρκετά μεν, με πολύ μαεστρία δε, η μετάβαση από ήρεμα σε δυνατά θέματα καθώς και η επανάληψη των απαραίτητων μοτίβων. Η κιθάρα παίζει σε βαριά riff και συμπορεύεται με το μπάσο που ως γνωστόν σε αυτή τη μπάντα ο ρόλος του είναι σημαντικός, τόσο στον ρυθμό, όσο και στις μελωδίες. Τα τύμπανα δείχνουν δυναμικά πως κάνουν τη διαφορά, αφού δεν περιορίζονται ούτε στο ελάχιστο σε έναν απλό ρυθμό και η φωνή έρχεται να δέσει τέλει πάνω σε αυτό το βαρύ και βρώμικο υπόβαθρο που τόσο αγαπήσαμε στο συγκρότημα. Στον ήχο τους έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά έχοντας καταπληκτικά εφέ και παραμορφώσεις που δίνουν ένα
πιο γεμάτο και αυθεντικό αποτέλεσμα. Πινελιά που δεν μένει απαρατήρητη είναι το cowbell σε δύο από τα κομμάτια του δίσκου.
Η θεματολογία του δίσκου είναι γενικά αόριστη. Δεν υπάρχει κάποιο ευδιάκριτο θέμα, κάτι που διόλου υποβιβάζει το δίσκο, καθώς καλεί τον ακροατή να συμμετάσχει, δίνοντας τον δικό του ορισμό. Μειονέκτημα είναι η προφορά του τραγουδιστή, που επιδέχεται αρκετή βελτίωση. Γενικά δεν υπάρχει κομμάτι στον δίσκο που να υστερεί ποιοτικά, ωστόσο θα διέκρινα τα Children of the Sun, Rockaine και TheBoogieMan Plan.
Προσωπικά, όταν πρωτοάκουσα τον δίσκο μπορώ να πω πως στην ήδη υψηλή θερμοκρασία προστέθηκε ο ‘καυτερός’ ήχος του ‘Dead Rock Commandos’, που μου έδωσε μια τελείως νέα και φοβερή μουσική εμπειρία. Πλέον είναι ένα από τα πιο αγαπημένα album στη δισκοθήκη μου. Είναι λοιπόν ο τρόπος που μας λένε οι Nightstalker ότι ακόμα προκαλούν πανικό.
Λίγοι και κυρίως οι υποστηρικτές του είδους γνωρίζουν για την μπάντα εν ονόματι Wintersun από την Φινλανδία, ωστόσο λίγοι είναι αυτοί που δεν τους θαυμάζουν για το έργο τους. Όλα ξεκίνησαν όταν ο κιθαρίστας και τραγουδιστής Jari Mäenpää μετά την αποχώρησή του από τους Ensiferum, συνέθεσε και ηχογράφησε το “Wintersun” σε συνεργασία με τον Kai Hahto (drums). Οχτώ χρόνια μετά την επιτυχία του πρώτου δίσκου ,και μετά από πολλά προβλήματα, έχουμε την χαρά να έχουμε στα χέρια μας τον δεύτερο δίσκο τους με όνομα “Time I”.
Σε σχέση με τον ομώνυμο δίσκο τους ο ήχος τους έχει αλλάξει κατά πολύ. Εδώ έχουμε πολύ περισσότερο power επιρροές αφού έχουμε πιο πολλά καθαρά φωνητικά και πλήκτρα καθώς και φωνητικά από χορωδία. Εντούτοις, δε λείπουν και τα κλασικά melodic death στοιχεία με τα χαρακτηριστικά φωνητικά και βαριές συνθέσεις σε κιθάρες. Κυρίαρχα στοιχεία είναι οι μελωδίες σε πλήκτρα και κιθάρα που παραπέμπουν πολύ σε κλασικές συνθέσεις. Ο συνδυασμός των παραπάνω στοιχείων μας δίνει ένα τελικό αποτέλεσμα που δε θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Ως γνωστό, οι συνθέσεις του Jari βάζουν τον ακροατή μέσα τον κόσμο που μας περιγράφει, χωρίς να χάνει ποιοτικά καθόλου το σύνολο. Πρόκειται για έναν μικρό σε διάρκεια δίσκο, κάτι που θα απογοήτευε πολλούς αρχικά, όμως άρτια εκτελεσμένο και γραμμένο. Θα χρειαστεί κάποιος να τον ακούσει πάνω από μια φορά για να ανακαλύψει κάθε θέμα και χρώμα στην μουσική του και κυρίως θα πρέπει να τον δει ως ένα ενιαίο σύνολο, μιας και έτσι γράφτηκε Η μουσική επικαλεί ευθέως το συναίσθημα του ακροατή και τον συνεπαίρνει καθώς προχωράει στην σύνθεση. Ίσως σε μερικά σημεία γίνεται μονότονος και χάνει το ενδιαφέρον του, ως σύνολο όμως η σύνθεση είναι σε ένα άριστο επίπεδο.
Συνοψίζοντας, οι Wintersun μας έδωσαν για άλλη μια φορά έναν δίσκο που αλλάζει τα πράματα στη metal μουσική και άλλη μια φορά τους κατάσει στα κορυφαία συγκροτήματα του είδους τους. Αν και δεν κατάφεραν να φθάσουν το ύψος του πήχη που έθεσαν με το πρώτο τους album, μας έδωσαν μια νέα εμπειρία και δεν κατέβασαν καθόλου το επίπεδο της μουσικής τους.
// από τον Ορέστη Α. \\
\\ φωτογραφίες: Σταύρος Μ. //
// επιμέλεια: Διονύσης Σ., Σταύρος Μ. \\
Με αφορμή την κοινή συναυλία του Θ. Μικρούτσικου και της Ρ. Αντωνοπούλου την περασμένη Παρασκευή 19/10 στο Lola Postmodern Bar από την rockmadness.gr, είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε από κοντά τους δύο καλλιτέχνες και να μας δώσουν απαντήσεις στα ερωτήματα που τους θέσαμε.
Και οι δύο ανοιχτόκαρδοι και ευχάριστοι άνθρωποι, με τον Θάνο, γνωστό για την ευφράδεια του, να δίνει ενδιαφέρουσες απαντήσεις και να σου αποσπά πολύ εύκολα το δικαίωμα να τον διακόψεις.
Ιδιαίτερες συστάσεις δεν χρειάζονται. Ας δούμε λοιπόν πως παρουσιάζουν σύντομα την ιστορία τους, τις απόψεις τους σε θέματα της εποχής μας και αρκετά άλλα.
Θάνος Μικρούτσικος
- Πολλές από τις μεγάλες σας επιτυχίες είναι μελοποιημένα ποιήματα του Καββαδία (π.χ. οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia) Ποιο ήταν το ερέθισμα που σας ώθησε να μελοποιήσετε τον συγκεκριμένο ποιητή; Κοιτάξτε σε ότι αφορά την μελοποίηση κειμένων που έχω κάνει είναι μια ιστορία που ξεκινάει όσο ξεκινάει η μουσική. Εγώ ξεκίνησα την μουσική τεσσάρων χρονών δηλαδή έχω μια προϊστορία στην μουσική 61 χρόνια, αφού είμαι 65, ταυτόχρονα όμως από παιδί του δημοτικού μου διάβαζε ο πατέρας μου πάρα πολλούς ποιητές και είχα αρχίσει να περιέχω αυτό που λέμε την ποίηση. Έτσι ήρθε πολύ φυσιολογικά το γεγονός ότι από τα 17 μου, όταν ξεκίνησα ερασιτεχνικά αρχικά και έπειτα επαγγελματικά τις μελοποιήσεις, ένα μεγάλο κομμάτι ήταν οι μελοποιήσεις ποιητών. Τον Καββαδία τον γνώριζα προγενεστέρων. Βεβαίως, πρέπει να σας πως ότι τυπικά η μελοποίηση του Καββαδία προερχόταν από μία παραγγελία. Ήταν να γίνει μια σειρά στην κρατική τηλεόραση το 1977-1978 με τίτλο "Πορεία 090" η οποία είχε σχέση με ταξίδια, θάλασσα κτλ. Το είχε κάνει ο πολύ καλός σκηνοθέτης Τάσος Ψαράς και μου πρότειναν να κάνω μουσική. Τους ρώτησα αν θέλουν τραγούδια και αν έχουν πρόβλημα να μελοποιήσω Καββαδία, μου είπαν πως δεν έχουν και έτσι ξεκίνησε αυτή η περιπέτεια. Ξεκίνησε ως παραγγελία, ανεξάρτητα αν εξελίχθηκε σε μια περιπέτεια 34 πια χρόνων στην οποία τρεις τουλάχιστον γενιές έχουν μπει με τα μπούνια. Γιατί αυτή η δουλεία δεν είναι μόνο η αιχμή του δόρατος της τραγουδοποιίας μου, αλλά ίσως να είναι η αιχμή του δόρατος της τραγουδοποιίας από την Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα αν αναλογιστείς ότι επί 34 χρόνια σχεδόν δύο εκατομμύρια CDs αυτής της δουλείας έχουν πωληθεί δηλαδή την έχουν παρακολουθήσει τρεις γενιές.
- Θα ήθελα να επιμείνω λίγο στο κομμάτι ¨Οι 7 νάνοι στο S/S Cyrenia¨, μιας και είναι από τα αγαπημένα μου. Έχει περάσει περίπου μια εικοσαετία από τότε που κυκλοφόρησε, ωστόσο είναι ακόμη ένα από τα δημοφιλέστερα μεταξύ των σημερινών 20-30άρηδων. Πως αισθάνεστε γι αυτό;
Απόλυτη συγκίνηση διότι η γενιά μου με παρακολούθησε την ώρα που τα πράγματα βγαίναν, άντε και η επόμενη γενιά οι σαραντάρηδες δηλαδή, αλλά το να μπαίνουν στο παιχνίδι και εικοσάρηδες… Μάλιστα πρόσφατα, τον προηγούμενο Δεκέμβρη, ανέβασα στο Μέγαρο Μουσικής μια σειρά 10 παραστάσεων με τίτλο «Ταξιδεύοντας με τον σταυρό του Νότου» στην μεγάλη αίθουσα για παιδιά, όπου ξαφνικά διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεκάχρονα δωδεκάχρονα δεκατριάχρονα γνώριζαν την πλειοψηφία των τραγουδιών της ποίησης του Νίκου Καββαδία, δηλαδή πάμε και για τέταρτη γενιά. Αυτό το πράγμα δεν μπορεί παρά να σε συγκινεί, δεν ξέρω είναι σπάνιο φαινόμενο και το ότι μου συμβαίνει με κάνει να χαίρομαι και να συγκινούμαι ταυτοχρόνως.
- Αυτό πιστεύω φανερώνει πως ότι είναι καλό αντέχει και στον χρόνο. Σε μια συνέντευξη σας και συγκεκριμένα αμέσως μετά την εμφάνισή σας μαζί με τα υπόγεια ρεύματα στον River Party είχατε δηλώσει πως το αποκορύφωμα του φετινού καλοκαιριού είναι η εμφάνισή σας μαζί με την Μαρία Φαραντούρη στο Ηρώδειο. Πείτε μας δυο λόγια γι αυτήν σας την συνεργασία. Καταρχάς η συνάντηση μου με την Μαρία Φαραντούρη ήταν μια συνάντηση που άργησε 36 χρόνια -από το 76 την παλεύαμε. Θα που πεις τώρα κάτσε ρε φίλε 36 χρόνια είναι πολλά. Όμως ήταν οι δουλειές της πολλές οι δικές μου από ένα σημείο γίνανε πάρα πολλές. Πάντως από τότε και κατά καιρούς το συζητούσαμε. Έτσι το ότι συναντήθηκα με την μεγάλη κυρία του Ελληνικού τραγουδιού, διότι όπως και να το κάνουμε η Φαραντούρη είναι η γυναίκα η οποία τους Έλληνες ποιητές και μουσικούς τους εκτόξευσε στην Ευρώπη εδώ και 30 χρόνια, είχε πολύ μεγάλη σημασία και για μένα. Υπήρχε όμως και ένα δεύτερο στοιχείο που κάνει αυτήν την συναυλία θα έλεγα έως και ιστορική. Παρουσίασα το σπάνιο παιγμένο αριστούργημα του Μίκη Θεοδωράκη την «Κατάσταση πολιορκίας» σε μια δική μου επεξεργασία και ενορχήστρωση για 8 κρουστούς 2 πιάνα και πνευστά. Είναι ένα έργο που πιστεύω ότι είναι οριακό όχι μόνο του Μίκη αλλά και τις Ελληνικής μουσικής και το γεγονός ότι ξαναπαρουσιάστηκε μετά το 1977 που είχε παρουσιαστεί ολόκληρο, κάνει την συναυλία πολύ σημαντική.
- Αναφέρθηκα παραπάνω στην συνεργασία σας με τα Υπόγεια Ρεύματα. Εκ του αποτελέσματος φάνηκε ότι ήταν επιτυχημένη. Πείτε μας πώς προέκυψε η συνεργασία αυτή και αν είστε ο ίδιος ικανοποιημένος με το αποτέλεσμα.
Ήτανε πρωτοβουλία των παιδιών. Καταρχάς τα Υπόγεια Ρεύματα είναι ένα σπουδαίο συγκρότημα, πια το μοναδικό συγκρότημα της δεκαετίας του '90 από την ροκ σκηνή, το οποίο επιβιώνει και σήμερα, γιατί υπήρχαν και άλλα καλά συγκρότημα της δεκαετίας του '90 τα οποία δεν άντεξαν στον χρόνο και αυτό κάτι σημαίνει για την ανθεκτικότητά τους. Αυτοί λοιπόν με πλησίασαν το 2009 και μου είπαν ότι θέλουν πάρα πολύ να τους επιτρέψω να ασχοληθούν με κάποια τραγούδια, κυρίως με πολιτικό περιεχόμενο. Τους είπα ότι θα είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή να το κάνουν. Τους βοήθησα στην επιλογή γιατί είχαν προσανατολιστεί προς τα πολιτικά τραγούδια σε ποίηση Χικμέτ και Μπίρμαν και τους έδειξα και πάρα πολλά άλλα που είχαν επίσης πολιτικό πρόσημο. Όταν μου φέρανε τα πρώτα δύο έτσι όπως τα είχαν δουλέψει ενθουσιάστηκα γιατί σεβάστηκαν την μουσική μου και το κείμενο, αλλά ταυτόχρονα έδωσαν και καινούργια στοιχεία. Όταν είδαν τον ενθουσιασμό μου οι τύποι αυτοί μου είπαν αν μπορούμε να παίξουμε και μαζί. Λέω δώσε θάρρος στο χωριάτη να σου ανέβει στο κρεβάτι (γέλια). Παρά ταύτα τους είπα αμέσως ναι και κάναμε μέχρι τώρα 50-60 εμφανίσεις . Μάλιστα η πρώτη σειρά των εμφανίσεων στην Αθήνα το 2010 στο Κύτταρο σε 14 παραστάσεις το μαγαζί ήταν sold out. Ήταν εξαιρετικές και πάντοτε αυτήν την συνεργασία την θυμάμαι με πολύ αγάπη και νομίζω πως με τα παιδιά θα υπάρξει και μέλλον.
- Παρακολουθείτε τις εξελίξεις που συμβαίνουν στην μουσική σκηνή και αν υπάρχει κάποιος από το νέο αίμα καλλιτεχνών που ξεχωρίζετε; Καταρχάς παρακολούθησα πολύ καλά την επόμενη από μένα γενιά. Αυτή που ξεκίνησε με τους Χάρη και Πάνο Κατσιμίχα, Μαχαιρίτσα, Πορτοκάλογλου, Μάλαμα, Τσακνή, Θανάση Παπακωνσταντίνου, Θηβαίο, Πασχαλίδη ,αυτούς οι τους τραγουδοποιούς της γενιάς του '80 και του '90 όπως και τα ροκ συγκροτήματα αυτής της εποχής. Από το 2000 και μετά δεν μπορώ να πω πως είμαι απολύτως αρμόδιος άλλα ήδη έχω ξεχωρίσει κάποια πρόσωπα.
- Θέλετε να μας πείτε μερικά;
Βεβαίως. Καταρχάς ανεπιφύλακτα, όχι τόσο ως τραγουδοποιό όσο ως τραγουδιστική προσωπικότητα, τον Γιάννη Χαρούλη. Περιμένω και ως τραγουδοποιό να δω περισσότερα δείγματα. Θεωρώ σπουδαίο συνθέτη τον Θοδωρή Οικονόμου ο οποίος είναι και μεγάλος πιανίστας. Μάλιστα τώρα στην Οδύσσεια που κάνει ο Μπομπ Γουίλσον στο Εθνικό και θα την πάει σε ολόκληρη την Ευρώπη είναι ο συνθέτης και ερμηνευτής της Οδύσσειας. Θεωρώ σε έναν ειδικό χώρο πολύ ταλαντούχο, περιμένω όμως να εξελιχθεί και σε άλλους χώρους, τον Κωστή Μαραβέγια. Με ενδιαφέρει η εξέλιξη της Monika.
- Παρακολουθείτε και τον ξένο στίχο δηλαδή;
Θα με ενδιέφερε να ακούσω την Monika και σε ελληνικό στοίχο, όχι γιατί έχω πρόβλημα με τον ξένο,
αλλά θέλω να δω τις δυνατότητες της δουλειάς της στην αλυσίδα του ελληνικού τραγουδιού, πάντως έτσι και αλλιώς είναι ταλαντούχα. Από εκεί και πέρα είναι πολύ ενδιαφέρουσα η Μποφίλιου. Σπουδαία τραγουδίστρια, όχι γιατί συνεργάζομαι μαζί της αλλά θα το δείτε και εσείς σήμερα, είναι η Ρίτα Αντωνοπούλου και μια καινούργια φωνή που θεωρήθηκε στο Ηρώδειο η αποκάλυψη της δεκαετίας, η Άννα Λινάρδου. Ήδη σας είπα 7-8 πρόσωπα δεν είναι λίγα!
- Έχετε σπουδάζει μαθηματικός .Τι σας έρχετε στο μυαλό όταν σας λένε για τα φοιτητικά χρόνια, και αν παρατηρείτε διαφορές μεταξύ των φοιτητών του τότε και του σήμερα;
Κοίταξε εμένα δεν μου αρέσουν οι γενικεύσεις, Ορέστη. Και στην δική μου γενιά λίγοι πηγαίναμε τα πράγματα μπροστά. Οπότε αν κάποιος μου πει "ωχ που πάει η σημερινή γενιά" εγώ είμαι αντίθετος γιατί σίγουρα υπάρχουν συνειδητοί φοιτητές σήμερα οι οποίοι τραβάνε τα πράγματα μπροστά. Εγώ πιστεύω στην νέα γενιά -όχι λαϊκίστικα- διότι κάθε γενιά είναι λίγο καλύτερη από την άλλη και μάλιστα σε αυτήν την γενιά έλαχαν οι δυσκολότερες συνθήκες όχι από την Μεταπολίτευση αλλά από το 1950 και μετά. Μπορεί να έχετε πολλά μέσα και εμείς να είχαμε λίγα αλλά ταυτόχρονα οι δυνατότητες να μπείτε στην παραγωγή είναι ελάχιστες. Αυτήν την στιγμή το 55% των νέων είναι άνεργο. Απλώς εκείνο που θα με ενδιέφερε από τους νέους ανθρώπους είναι να δω μια ακόμα μεγαλύτερη αντίδραση σε αυτήν την άθλια κατάσταση που μας βασανίζει όλους.
- Θέλω λίγο να σταθούμε εδώ. Υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον;
Η ελπίδα είστε εσείς και θα σας έδινα μια συμβουλή που εμένα μου την έδωσε ένας πολύ μεγάλος συγγραφέας που λέγεται Μπέρτολτ Μπρεχτ. Επειδή κάποτε είχα ρωτήσει κάποιον σαν και εσένα στην ηλικία σου "γιατί δεν σηκώνεσαι να πας στην διαδήλωση" μου απάντησε πως "τα βλέπω τα πράγματα και θα χαθούν". Τότε του είπα αυτό που είπε ο Μπρεχτ, ότι δηλαδή αν αγωνιστείς μπορεί και να χάσεις αν όμως δεν αγωνιστείς, Ορέστη, τότε έχεις ήδη χάσει!
- Έχετε διατελέσει υπουργός Πολιτισμού. Σε ποιο βαθμό μπορεί η τέχνη και ο πολιτισμός γενικότερα να αποτελέσει την ασπίδα του λαού ενάντια στην επίθεση που δέχεται, ιδιαίτερα όταν στον βωμό του εύκολου χρήματος γίνονται πολλές "εκπτώσεις" σε αυτό που ονομάζουμε πολιτισμό;
Καταρχάς, για να μην παρεξηγηθούμε, σε άλλη περίοδο ήμουν εγώ υπουργός. Τώρα σε αυτό που λες, οι "εκπτώσεις" στον πολιτισμό δεν είναι θέμα της κρίσης αλλά υπήρχαν πάντα. Η τέχνη και ο πολιτισμός μπορούνε να παίξουνε πολύ σημαντικό ρόλο. Πρώτα από όλα η τέχνη και ο πολιτισμός τι είναι; Είναι το χνάρι του ανθρώπου πάνω στην γη. Υπάρχει μια περιπέτεια του ανθρώπου χιλιάδες χρόνια. Από πού ακριβώς βλέπουμε τι έχει συμβεί; Από την τέχνη του και τον πολιτισμό του. Αυτός είναι ο ένας όρος ο μακροπρόθεσμος. Ο μακροπρόθεσμος ή μεσοπρόθεσμος είναι η εμψύχωση. Αν η σπουδαία τέχνη, η δουλειά που κάνω, η δουλεία που κάνει ένας ποιητής, ένας καλλιτέχνης, ένας θεατρικός συγγραφέας, ένας ηθοποιός, ένας σκηνοθέτης κινηματογράφου, ΤΩΡΑ δεν έρθει σε σχέση με σας πώς θα εμψυχωθείτε και πώς θα εμψυχωθούμε και εμείς; Η τέχνη, λοιπόν, είναι η καλύτερη άμυνα στην βαρβαρότητα, υπάρχουν πολλά παραδείγματα στο παρελθόν που το αποδεικνύουν. Πέρα όμως από τον ρόλο της τον μακροπρόθεσμο έχει έναν ρόλο εδώ και τώρα. Βεβαίως, μην παρεξηγηθώ, δεν αλλάζει τον κόσμο η τέχνη, όμως μπορεί να αλλάξει τους ανθρώπους και μόνο αν αλλάξουν οι άνθρωποι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.
- Πολλοί παρομοιάζουν την τωρινή κατάσταση με την χούντα των Συνταγματαρχών το '67. Τι έχετε να πείτε γι αυτό;
Εμένα δεν μου αρέσουν οι αναλογίες. Η χούντα είναι μια θλιβερή παρένθεση εφτά χρόνων που κατέπνιξε και στραγγάλισε τις ελευθερίες του ελληνικού λαού. Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι ένα πλάνο αναμφισβήτητα περιορισμού των ελευθεριών, αλλά κυρίως μιας βίαιης ανατροπής των όσων κερδήθηκαν τα προηγούμενα 40 χρόνια. Είναι επίσης μια μαύρη ιστορία με άλλα χαρακτηριστικά, όχι όμως τα χαρακτηριστικά της δικτατορίας. Σε κάθε περίπτωση η εποχή της δικτατορίας ήταν κάτι το οποίο ήταν εφιάλτης, αλλά μεγάλος εφιάλτης είναι και αυτό που ζει ο Ελληνικός λαός σήμερα.
- Κλείνοντας, χθες στην Καβάλα, σήμερα στην Ξάνθη τι ακολουθεί;
Ακολουθεί αύριο στην Θεσσαλονίκη (σ.σ. 20/10) και μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου άλλες 20 παραστάσεις σε διάφορα μέρη της Ελλάδος.
Ρίτα Αντωνοπούλου - Αν και σχετικά νέα στον καλλιτεχνικό χώρο εντούτοις έχετε προλάβει να συνεργαστείτε με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως ο κ. Μικρούτσικος ή ο κ. Πλέσσας. Πόσο σας αγχώνουν τέτοιου είδους συνεργασίες και πόσο σας έχει βοηθήσει να εξελιχθείτε σαν καλλιτέχνης; Δεν με αγχώνει, γιατί είναι κάτι το οποίο επιζητούσα από τότε που ξεκίνησα. Μου αρέσει πολύ η συνεργασία με ανθρώπους που έχουν ένα κύρος και μια ιστορία. Συνεργαζόμενη και με τον Πλέσσα και με τον Κραουνάκη και με τον Θάνο Μικρούτσικο, ακόμη περισσότερο που κάναμε και τις τρεις δισκογραφικές δουλειές, για μένα ήταν τρία διαφορετικά σχολεία.
- Πόσο δύσκολο είναι στην εποχή μας να μπει κάποιος στη μουσική βιομηχανία; Εσείς αν δεν κάνω λάθος σπουδάσατε γραφιστική. Το σκεφτόσασταν από τότε ότι θα ασχοληθείτε επαγγελματικά με το τραγούδι ή προέκυψε τυχαία;
Προέκυψε τυχαία αλλά το ήθελα πάρα πολύ. Το να ασχοληθεί κανείς σήμερα με την μουσική βιομηχανία έτσι όπως το εννοούμε δεν ξέρω αν είναι εύκολο ή δύσκολο, εξαρτάται με τον χώρο που θα ασχοληθεί. Για παράδειγμα αν θέλει να κάνει RnB ή κάτι άλλο μπορεί να το κάνει φαντάζομαι, γιατί προς τα εκεί πάει όλο το πράγμα. Το να κάνει κάτι σαν και αυτό που προσπαθούμε να κάνουμε εμείς δεν είναι εύκολο, γιατί δεν θα τον στηρίξει καμία εταιρεία. Πια δεν υπάρχουν εταιρείες όπως επίσης και δισκοπωλεία.
- Θεωρείτε πως το διαδίκτυο στον τομέα της μουσικής έχει φέρει θετική ή αρνητική εξέλιξη;
Θετική. Ναι ναι είμαι κάθετη σε αυτό. Τα δισκοπωλεία και οι δισκογραφικές έτσι και αλλιώς με τον τρόπο που λειτουργούσαν και με την υπερπαραγωγή των CDS, που κάθε τρεις μήνες άλλαζαν τα ράφια τους για να μπουν τα καινούργια και όσα υπήρχαν εκεί τα πηγαίνανε στις αποθήκες, με αποτέλεσμα όσοι πήγαιναν να αγοράσουν CD δεν το βρίσκανε. Ποιο είναι το καλό σε αυτό; Στο ίντερνετ θα ανέβει κάτι σήμερα και θα υπάρχει εκεί και μετά από 6 χρόνια που ο άλλος το ψάχνει να το βρει και θα σε ακούσει και κάποιος στην Κίνα. Δεν έχει καμία σχέση δηλαδή το ένα με το άλλο.
- Με ποιόν ξένο καλλιτέχνη θα ήθελες να συνεργαστείς επί σκηνής;
Ουυ. Κοίταξε να δεις, αυτό μάλλον είναι όνειρο θερινής νυκτός αλλά θα ήθελα πολύ να βρεθώ στην ίδια σκηνή με την Τόρι Έιμος (γέλια).
- Φοιτητικά χρόνια. Τι σας έρχεται στο μυαλό;
Βαμμένα νύχια στο ένα χέρι, μακριές φούστες και μακριά σκουλαρίκια, μπύρες στα παγκάκια. Αυτά... (γέλια)
- Έχετε στα άμεσα σχέδια μία καινούρια δισκογραφική δουλειά;
Ναι, έχουμε ξεκινήσει να γράφουμε κάποια πράγματα με τον Γιώργο Ανδρέου. Στίχοι, μουσική δική του. Τώρα πότε θα βγει ακριβώς δεν ξέρουμε αλλά είμαστε στην προετοιμασία.
Ακούγεται συχνά σε μουσικο-κουβέντες όπου συμμετέχει ο καθένας ανεξάρτητα από το ποια μουσική ακούει και όποιες γνώσεις έχει μία άποψη που πρέπει κανονικά να ταρακουνάει κάπως τον καθένα μας. Όλοι την έχουμε ακούσει και κάποιοι ίσως να την έχουν πει. Συναντάται σε διάφορες παραλλαγές αλλά το νόημα παραμένει το ίδιο: «Τίποτα καλό δεν βγαίνει σήμερα», «αυτά τα σαχλοτράγουδα, ξένα κι ελληνικά καταστρέφουν τον κόσμο», «οι νέοι σήμερα ακούνε σαχλαμάρες», «η μουσική βιομηχανία έχει ξεπουληθεί», ενώ κυκλοφορούν επίσης και πολλές πιο παραπονιάρικες παραλλαγές του τύπου: «δεν δίνονται πλέον ευκαιρίες σε νέα συγκροτήματα».
Χμμμ… Αν σκεφτεί κανείς ότι τα άτομα που συμμερίζονται αυτή την άποψη προτάσσουν κυρίως την μουσική που ακούνε οι ίδιοι όλο αυτό το παιχνίδι φαίνεται αστείο. Εφ’ όσον φίλε μου σου δίνεται η δυνατότητα μέσω του διαδικτύου να ακούσεις την αγαπημένη σου μουσική (θέμα που θα πρέπει να θίξουμε κάποια στιγμή) τότε ήδη έχεις διαψεύσει τον εαυτό σου. Ξέρεις ποιο είναι το καλό του youtube? Ότι δεν χρειάζεται να πληρώσεις για να δεις και να ακούσεις αυτό ακριβώς που θέλεις. Ξέρεις ποιος δεν παίρνει λεφτά από αυτό; Οι ξεπουλημένες δισκογραφικές που θέλουν να μας πείσουν ότι ο Justin Bieber είναι η επιτομή της σύγχρονης μουσικής. Προσπερνάω φυσικά το γεγονός ότι με την άποψη πως «δεν βγαίνει καλή μουσική πλέον» έχεις προσβάλλει όλα εκείνα τα νέα παιδιά που προσπαθούν να βγάλουν τα τραγουδάκια τους, να κλείσουν μια συναυλία όπου το κοινό είναι περισσότερο από τους μουσικούς, να ηχογραφήσουν και να κυκλοφορήσουν ένα άλμπουμ και το πιο σημαντικό: να δώσουν στον κόσμο της μουσικής το δικό τους μήνυμα, ύφος, στυλ αν θέλεις και χαρακτήρα. Λες μια κουβέντα και τους ξεγράφεις και είναι μείον σου το ότι ξέρεις να χρησιμοποιείς τον υπολογιστή και είτε εσύ είτε ο μπαμπάς σου είτε ο μπαμπάς του γείτονά σου πληρώνει για να έχεις 24άρα σύνδεση σε περιοχή χαμηλής ευρυζωνικότητας… Ξέρεις λοιπόν αγαπητέ μου σνομπ, πώς προσπαθούν να προωθηθούν οι νέοι μουσικοί; Φυσικά χρησιμοποιώντας στο έπακρο την ίδια ακριβώς τεχνολογία που χρησιμοποίησες κι εσύ όταν έγραψες στο status σου πόσο χαμηλά έχει πέσει το μουσικό επίπεδο των συνανθρώπων σου. Χάρις σε αυτήν όμως μπορεί και υπάρχει πλέον πολλή και πολύ καλή μουσική παντού. Έχεις παρατηρήσει ποτέ εκείνα τα ενοχλητικά Like σε μια επαρχιώτικη μπάντα που δεν την ξέρει κυριολεκτικά ούτε η μάνα της ή σε εκείνον τον τύπο που γράφει ηλεκτρονικές παραγωγές σε λούπες και τις ανεβάζει μήπως και εντυπωσιαστούν οι ψηφιακές φίλες του; Σε συμβουλεύω λοιπόν τρίβοντας το όλο σοφία ξυρισμένο πηγούνι μου, όταν οι περισσότεροι φίλοι σου αρέσκονται να τους ακούνε, πρέπει να σου περνάει από το μυαλό ότι ίσως πρέπει να τους τσεκάρεις, έτσι να δεις τι παίζει.
Δεν είμαι θυμωμένος όμως μαζί σου… κατά βάθος αντιλαμβάνομαι ότι αυτό που εννοείς όταν περιφρονείς την τροπή της σημερινής μουσικής, είναι ότι χρειάζεσαι απελπισμένα να ακούσεις κάτι καινούριο. Προσπάθησέ το λοιπόν! Αν είναι να παραιτείσαι από την αναζήτηση για κάτι το νέο και διαφορετικό σε οποιοδήποτε θέμα, είτε πρόκειται για το νέο σου χόμπυ, την ταινία που θα κατεβάσεις γι απόψε ή την επόμενη ερωτική σου περιπέτεια, τότε μπορείς πολύ εύκολα να παραιτηθείς από όλη εκείνη την ασχολία μου λέγεται ζωή και τα υπόλοιπα θα τα διαβάσουμε στις εφημερίδες και στο blog του Εναλλάξ φυσικά!
Επίσης επέτρεψε μου να σου υπενθυμίσω/διδάξω για την περίπτωση που δεν ζούσες στα 80s και δεν έχεις παρακολουθήσει ταινίες του Δαλιανίδη (όχι ότι θα υποστηρίξω και την καλτίλα δηλαδή) ότι τα ίδια ακριβώς λόγια που λες εσύ συνήθιζαν να γαβγίζουν από τηλεοράσεως οι ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και παπάδες για την «κλασσική» πλέον μουσική που μπορεί να θαυμάζεις, δηλαδή ότι βγήκε από τον Elvis κι ύστερα. Σοβαρά, ψάξε παλιά άρθρα (έχουν και κωμικό χαρακτήρα συχνά) και θα συναντήσεις τις ίδιες ακριβώς ατάκες μόνο που τα λέει εκείνος ο τύπος που σε έκανε σαν πιτσιρίκι να ταγκάρεις το «Stick it to the Μan” στο παρατημένο φορτηγάκι απέναντι από το σπίτι σου. Ε λοιπόν φίλε μου, μην γίνεσαι εσύ τώρα ο Man… Και για να τελειώνει το ζήτημα της ξεπουλημένης και ποπ-μονο-λατρικής μουσικής βιομηχανίας που προανέφερα, τσέκαρε ποιες δισκογραφικές έχουν τα δικαιώματα για τα αγαπημένα σου συγκροτήματα… και μετά δες τους υπόλοιπους καλλιτέχνες που προμοτάρουν. Και δεν μιλάω για την «φακ δε σίστεμ ρέκορντς» στο υπόγειο στούντιο της Καλλίνικου 45 στην Σαλονίκη… μιλάω για την Virgin, την Warner και την Capitol που «παιδιά τους» σαν την Nicki Minaj διαφημίζει το Vevo δίπλα στο βίντεο κλιπ των Lamb of God και από την έκρηξη αδρεναλίνης με κάνει να θέλω να διπλώσω την οθόνη στα οχτώμιση!
Ας ξεκινήσουμε ορίζοντας δύο βασικές έννοιες οι οποίες θα μας χρειαστούν παρακάτω. Τι είναι “σύλλογος”. Σύλλογος είναι το νομικό πρόσωπο που λειτουργεί επιδιώκοντας την επίτευξη κοινών στόχων όπως αυτοί ορίζονται από το καταστατικό του. Ή τουλάχιστον έτσι υποστηρίζει το wikipedia. Τι είναι “πολιτισμός”. Αυτό είναι μια πολύ πιο σύνθετη έννοια, παρόλα αυτά θα συμφωνήσουμε από τώρα, πως ο πολιτισμός χωρίζεται σε δύο κομμάτια: την πολιτιστική δράση (υλικά και πνευματικά έργα,δραστηριότητες και έθιμα) και την πνευματική καλλιέργεια. Τώρα μπορώ πιο εύκολα να αναλύσω κάποιες σκέψεις μου χωρίς να παρερμηνευτούν τόσο εύκολα..
Κακά τα ψέματα, το άρθρο αυτό δεν έχει κανέναν ενημερωτικό χαρακτήρα, οπότε αν το ανοίξατε για να ενημερωθείτε για κάτι, μπορείτε να σταματήσετε εδώ και να γλυτώσετε χρόνο και φαιά ουσία. Ο λόγος για τον οποίο μου καρφώθηκε στο μυαλό να γράψω κάτι για τον Πολιτιστικό Σύλλογο Φοιτητών Ξάνθης (από δω και πέρα Π.Σ.Φ.Ξ.), είναι κυρίως γιατί με απασχολούν πράγματα τα οποία πιστεύω απασχολούν κι άλλους, αλλά κανείς δεν μπήκε στην διαδικασία να τα γράψει, ή να τα συζητήσει δημόσια, μιας και είναι κομματάκι ανέφικτο. Αφού λοιπόν μου δόθηκε το βήμα με αυτόν τον τρόπο αποφάσισα να το εκμεταλλευτώ. Με την καλή έννοια. Άλλωστε η διάδοση ιδεών είναι κάτι που επιδιώκει και η Ομάδα Περιοδικού αλλά και ο Σύλλογος αυτός καθ'αυτός.
Τι είναι λοιπόν αυτή η Γέφυρα? Τι πραγματικά κάνει? Τι σκοπό έχει? Τι είναι αυτοί οι περίεργοι που μπαινοβγαίνουν σε αυτό το κτίριο απέναντι από την λέσχη? Και γιατί μερικοί κλειδώνουν κιόλας αφού μπούνε? Εγώ πολλές φορές ήθελα να μπω να δω τι γίνεται, αλλά ήταν κλειδωμένα Άσε που κατά διαστήματα ακούω και διάφορους να λένε πως ο σύλλογος βγάζει λεφτά ενώ παραπονιούνται ψευδώς πως δεν έχουν και άλλα τέτοια περίεργα. Μια φορά ένας φίλος μου άκουσε και δυο-τρεις να συζητάνε πως μπορούν να φέρουν νέα άτομα μέσα στις ομάδες λες και πρόκειται για κάποια μυστικιστική οργάνωση ή κάτι τέτοιο.. Τι τον θέλουν άραγε τον κόσμο? Τι κερδίζουν αυτοί οι “βαθιά χωμένοι” στον σύλλογο?
Τα παραπάνω είναι προφανείς και λογικές απορίες που έχω ακούσει γύρω μου πολλάκις. Είτε σε πηγαδάκια, είτε, από τους πιο θαρραλέους πρόσωπο με πρόσωπο. Θα τα πάρω ένα ένα και θα εκφέρω μια καθαρά προσωπική άποψη επί όλων αυτών. Τονίζω το προσωπική, για να μην υπάρξουν παρεξηγήσεις..
Τι είναι η Γέφυρα. Η Γέφυρα λοιπόν είναι ένας πολιτιστικός σύλλογος, σαν όλους τους άλλους με την διαφορά ότι λειτουργεί στα πλαίσια του Πολυτεχνείου. Μέλη του είναι φοιτητές που ζούνε στην Ξάνθη αλλά και απόφοιτοι που θέλουν να ξεκλέψουν λίγο χρόνο και να κάνουν κάτι διαφορετικό. Να ασχοληθούν με τον πολιτισμό. Ιδρύθηκε το 1994 από κάποιους οι οποίοι είχανε μια ερασιτεχνική φωτογραφική ομάδα και θέλανε απλά να κάνουν κάτι πιο επίσημο. Κακά τα ψέματα άλλο να έχεις μια φωτογραφική ομάδα με τους φίλους σου ή κάποιους συμφοιτητές σου και άλλο να λες ότι είσαι μέλος ενός πολιτιστικού συλλόγου. Έχει άλλο κύρος βρε αδερφέ.. Αυτή λοιπόν η ομάδα φοιτητών τότε αποφάσισε πως θέλει να οργανωθεί σε σύλλογο, με καταστατικό, μια στοιχειώδη οργάνωση κλπ. Δεν νομίζω πως φαντάζονταν ποτέ πως αυτό που κάνανε τότε, θα άντεχε μέχρι σήμερα και θα είχε τουλάχιστον οχτώ ομάδες δραστηριότητας ετησίως.
Τι πραγματικά κάνει. Πολλοί πιστεύουν ότι αυτό που κάνει ένας πολιτιστικός σύλλογος, και ειδικότερα στην Ξάνθη, είναι να κατεβάζει ένα τσούρμο καρναβαλιστών στην αντίστοιχη ετήσια εκδήλωση του Δήμου και να ψήνει σουβλάκια τον Σεπτέμβρη στις γιορτές παλιάς πόλης. Επειδή όμως μιλάμε και για φοιτητές, ο περισσότερος κόσμος έχει στο μυαλό του πως ο συγκεκριμένος σύλλογος έχει και έξτρα “υποχρεώσεις” όπως η διοργάνωση πάρτυ στα οποία ο κόσμος πίνει φθηνά και πολύ, καθώς επίσης και κάποιου live αν παίξει κανένα φράγκο παραπάνω. Εδώ έρχομαι εγώ να γκρεμίσω αυτές τις αντιλήψεις. Όχι, ένας πολιτιστικός σύλλογος δεν κάνει μόνο αυτά. Κάνει και
αυτά, με σκοπό την οικονομική ενίσχυση του Συλλόγου, έτσι ώστε να καταφέρει να εκπληρώσει τους στόχους του. Τα πάρτυ, τα lives, τα καρναβάλια και τα σουβλάκια είναι το μέσο. Όχι ο αυτοσκοπός.
Είναι το μέσο το οποίο θα φέρει κάποια χρήματα στα ταμεία, έτσι ώστε η ραδιοφωνική ομάδα να έχει λειτουργικά μικρόφωνα, η μουσική ομάδα να έχει καλώδια, ενισχυτές και δέρματα για τα ντραμς, η εικαστική να έχει χρώματα και διάφορα άλλα υλικά κλπ. Όταν έχεις να απασχολήσεις άτομα με διαφορετικά ενδιαφέροντα, δημιουργείς ομάδες δραστηριότητας. Αυτές οι ομάδες χρειάζονται εξοπλισμό για να δουλέψουν. Και ένας πολιτιστικός σύλλογος, από την στιγμή που έχει την δυνατότητα, πρέπει να προσφέρει αυτόν τον εξοπλισμό για να λειτουργήσουν οι ομάδες. Στον βαθμό που μπορεί πάντα. Εκεί γυρνάμε πάλι στα μέσα για να το πετύχει αυτό, και όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος.. Απαντώ λοιπόν και στην επόμενη ερώτηση ταυτόχρονα, πως σκοπός του συλλόγου είναι να φιλοξενεί και να βοηθά, ενεργά με οποιονδήποτε τρόπο, άτομα τα οποία θέλουν να ξεφύγουν από την καθημερινότητα παράγοντας πολιτιστικό έργο.
Αυτοί οι περίεργοι που μπαίνουν μέσα στο κτίριο του συλλόγου είναι τα μέλη του. Πολλές φορές και φίλοι αυτών. Είναι άτομα τα οποία είτε έχουν μια εμπειρία πάνω σε κάτι και τους αρέσει να ασχολούνται με αυτό ερασιτεχνικά, είτε απλά θέλουν να μάθουν από κάποιον που ίσως έχει αποκτήσει μόνος του εμπειρία με τα χρόνια. Το ίδιο ισχύει για όλες τις ομάδες δραστηριότητας. Ραδιόφωνο, μουσική, φωτογραφική, θεατρική, κινηματογραφική, εικαστικής, δημιουργίας, περιοδικού, στρατηγικής και φαντασίας. Όλες απαρτίζονται από ερασιτέχνες, φοιτητές που έχουν απλά όρεξη και μεράκι για αυτό που κάνουν. Άτομα τα οποία δεν ντρέπονται να εκτεθούν και να εκθέσουν. Γιατί το κτίριο παραμένει κλειστό τον περισσότερο καιρό? Γιατί πολύ απλά τα μέλη του συλλόγου τα τελευταία 18 χρόνια, έχουν ιδρώσει, έχουν κάψει μαθήματα, εργαστήρια και γενικότερα πολύ προσωπικό χρόνο για να υπάρχει εκεί μέσα ο εξοπλισμός που υπάρχει. Ίσως δεν είναι τίποτα φαντασμαγορικό στα μάτια πολλών, αλλά αν σκεφτεί κανείς πως μαζεύτηκαν αυτά τα χρήματα τότε αυτόματα η αξία, κυρίως η συναισθηματική, ανεβαίνει κατακόρυφα. Γι αυτόν τον λόγο και τα αντικλείδια είναι μετρημένα και μοιρασμένα στους υπεύθυνους των ομάδων, οι οποίοι προσπαθούν όσο μπορούν να ελέγχουν ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει εκεί μέσα. Όχι, δεν είναι τίποτα κομπλεξικοί που κάνουν face control. Απλά πονάνε τον εξοπλισμό και τον κόπο των φοιτητών που πέρασαν από κει πριν από αυτούς. Αυτό βέβαια όντως κάνει, τους περισσότερους που νιώθουν κάπως έτσι, να λαμβάνουν τον τίτλο του “περίεργου”. Αλλά, προσωπικά, δεν τον θεωρώ καθόλου υποτιμητικό αυτόν τον τίτλο..
Τι κερδίζουν οι “βαθιά χωμένοι”? Όσο περίεργο κι αν ακούγεται συνήθως αυτοί είναι και αυτοί που βλέπουν τον σύλλογο σαν ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού τους και της ζωής τους. Αυτοί είναι και οι πιο πειραγμένοι απ όλους τους άλλους. Το μοναδικό πράγμα που κερδίζουν είναι φεύγοντας κάποτε από τον σύλλογο, να κοιτάξουν πίσω και να δουν πως , στην χειρότερη περίπτωση, ο σύλλογος έχει εκείνη τη στιγμή όσα άτομα είχε και όταν πρωτομπήκαν οι ίδιοι. Και αυτά τα άτομα που αφήνουν πίσω τους θα συνεχίσουν να παράγουν πολιτιστικό έργο. Τις περισσότερες φορές αυτοί οι “βαθιά χωμένοι” θα έχουν προσπαθήσει να κάνουν πράγματα για να αναδειχθούν μέσα στον σύλλογο. Σύσταση μιας καινούριας ομάδας, μια καινούρια ιδέα που θα πάει καλά, ένα μεγάλο event ή κάτι τέτοιο. Αυτό βέβαια θα τους στιγματίσει και με καλό και με κακό τρόπο. Το γιατί είναι ίσως θέμα για κάποιο άλλο άρθρο..
Μάλλον σας κούρασα, αν και για να διαβάζετε αυτές τις γραμμές πάει να πει πως κάτι σας τράβηξε και διαβάσατε όλα τα παραπάνω. Ίσως πάλι να μην είχατε να κάνετε και τίποτα καλύτερο, αλλά εγώ και πάλι κερδισμένος είμαι αφού σπαταλήσατε χρόνο για να διαβάσετε τις σκέψεις μου.
//από τους Σταύρο Μ. και Ορέστη Α.\\ \\φωτογραφίες από το facebook page//
Οι Skary Face ένα από τα δημοφιλέστερα μουσικά συγκροτήματα στην πόλη της Ξάνθης, και όχιμόνο, κυκλοφορούν τον πρώτο τους δίσκο 'Skaring the Globe". Η παρουσίαση του δίσκου θα γίνει την Παρασκευή 26/10 στο postmodern Bar Lola από την rockmadness.gr, μαζί με live της μπάντας και των Broken Strings και των Spirits. Το περιοδικό "Εναλλάξ" δεν έχασε την ευκαιρία και συνομίλησε για διάφορα θέματα ,μουσικά και μη, με τον τραγουδιστή και κιθαρίστα (Ραφαήλ) και τον drummer (Γιάννη) των Skary Face.
-Ποια είναι η ιστορία του συγκροτήματος; Πότε και πώς έγινε η αρχή;
Ρ. Ξεκινήσαμε σαν ιδέα τον Δεκέμβριο του 2009. Ήταν μια ιδέα δικιά μου και του Γιώργου Βαρελά, του μεγάλου πληκτρά μας. Μετά, η ιδέα τον Ιανουάριο '10, ένα μήνα μετά, έγινε πρόβα και η πρόβα έγινε το πρώτο μας live στον Διογένη.
Γ. Μέσα στις τρεις μήνες, δηλαδή, ήμασταν εμείς οι δύο, ο Άρτζι και ο Βαρελάς και κάνουμε την πρώτη πρόβα και το πρώτο live.
-Τα αρχικά μέλη της μπάντας παραμένουν μέχρι τώρα;
Γ. Ναι, εμείς οι δύο, ο Άρτζι, ο μπασίστας, και ο Βαρελάς.
To πρώτο album των Scary Face "Scaring the Globe"
Ρ. Ντρέπεσαι να μιλήσουμε για τις ανακατατάξεις έτσι; (γέλια) Λοιπόν στο πρώτο σοβαρό live που έγινε ο Γιάννης ήταν εκτός μπάντας, τελούσε τότε χρέη μάνατζερ, απλά μπήκε τζάμπα στο live που είχαμε κάνει σαν support στους 63high και μετά ξαναμπήκε γιατί περάσαμε στις audition του Schoolwave.
-Σε τι ηλικία ήσασταν;
Ρ. Εγώ ήμουν Γ' Λυκείου και ο Γιάννης πρωτοετής. Οι άλλοι ήταν Β' και Α' Λυκείου.
-Ποιες είναι οι εμπειρίες σας από το Schoolwave, πώς πήγε το live; Γενικά πώς σας φάνηκε η διοργάνωση του festival;
Γ. Φαίνεται στο βίντεο νομίζω. Κοίτα, Schoolwave... Διοργανωσάρα... Εντάξει, το να παίζεις μπροστά σε 5 και 7 χιλιάδες κόσμο όταν είσαι τρίτη λυκείου είναι πολύ. Και σε βοηθάει και μετά... Πολλά lives μετά το Schoolwave.
-Πόσο εύκολο είναι μια μπάντα σαν κι εσάς να αναδειχθεί στην επαρχία;
Γ. Γενικά εγώ είμαι της άποψης ότι τα συγκροτήματα της επαρχίας μπορούν πιο εύκολα να βγουν παραέξω, λόγω μικρότερου ανταγωνισμού. Άμα κάνεις καλή δουλειά είναι πιο εύκολο να πας στη Θεσσαλονίκη ή στην Αθήνα και να πεις είμαι ένα συγκρότημα από Ξάνθη κι έχω παίξει 'εδώ, εκεί, παραπέρα' και θέλω να κάνω live. Από τη Θεσσαλονίκη που ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος κι όλοι παίζουν rock. Κι έχει βοηθήσει και το είδος που παίζουμε.
-Σε ποιο είδος εντάσσεται η μουσική που παίζετε;
Ρ. Είναι ska, είναι reggae, είναι punk, είναι third wave. Μερικές φορές έχουμε παίξει και σαν διασκευή το 'With or without you" των U2 σε live μας, οπότε έχουμε και ψιλό-pop rock πρόγραμμα. Και γενικότερα στα live μας παίζουμε σχεδόν μόνο δικά μας κομμάτια.
Γ. Ναι, ελάχιστες διασκευές.
-Ξεκινήσατε με διασκευές φαντάζομαι.
Γ. Σαφώς. Δε μπορείς να ξεκινήσεις με δικιά σου κομμάτια.
Ρ. Ξεκινήσαμε με το Κοκοράκι, με το 'Δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα', το 'Trendy λίστα'.
-Ποιες οι επιρροές σας από συγκροτήματα;
Γ. Locomondo, γιατί όποιος παίζει ska στην Ελλάδα και λέει πως δεν τον έχουν επηρεάσει οι Locomondo λέει ψέμματα. (γέλια και διαφωνίες μεταξύ των μελών)
Ρ. Εγώ που γράφω τα κομμάτια πρέπει να πω τι επιρροές έχουμε (γέλια). Reel Big Fish, Madness, Bad Manners. Έχουμε κι από Locomondo, άντε εντάξει (πάλι γέλια).
-Έχετε συνεργαστεί με πολλές μπάντες σαν support φαντάζομαι.
Ρ. Ναι, έχουμε ανοίξει δύο φορές τους 63high, πέντε τους Locomondo.
Γ. Τους Koza Mostra.
Ρ. Σε φεστιβάλ έχουμε παίξει με πολλές μπάντες. Έχουμε παίξει ας πούμε στο Legalize, Schoolwave, Rock the City στο Κιλκίς. Εκεί έρχεσαι σε επαφή με πολλές μπάντες.
-Σκέφτεστε κάποιο συγκρότημα που θα θέλατε να συνεργαστείτε;
Γ. Ε Reel Big Fish.
- Ο Ραφαήλ γράφει στίχους απ' όσο ξέρω. Μουσική;
Γ. Ο Ραφαήλ πάλι.
-Πόσο δύσκολο είναι να ασχοληθείς με το να γράφεις μουσική και στίχους; Από που εμπνέεσαι;
Ρ. Κοίταξε, ας πούμε το 'Μπανάνα Μαριχουάνα, που έχει γίνει ψιλοεπιτυχία αλλά δεν το λατρεύω εγώ, το είχα γράψει μια φορά όταν γυρνούσα από το σχολείο που είχα κάνει κοπάνα και πήγα σπίτι μου γιατί δεν είχα να βγω για καφέ, έπιασα την κιθάρα και βγήκε.
Γ. Πολύ δύσκολα απ' ότι καταλαβαίνετε. Είναι σαν τον Φοίβο ρε παιδί μου μπορεί σε μια πρόβα να φέρει τέσσερα κομμάτια (γέλια).
Ρ. Ναι, πχ. προχθές έγραψα ένα καινούριο κομμάτι, την προηγούμενη εβδομάδα έγραψα κι άλλα δύο.
Γ. Γράφει κομμάτια δηλαδή. Απλά το 'χει.
Ρ. Και δε γράφω μόνο για Skary Face.
-Υπάρχει κάποια θεματολογία στα κομμάτια;
Ρ. Κοίταξε, από το 2011 τα κομμάτια που γράφω είναι κυρίως ερωτικά, αν και δε με αντιπροσωπεύει πολύ ο όρος. Γενικότερα είναι ότι κάτσει την στιγμή όμως. Ας πούμε όταν είμαι σε σχέση γράφω πολιτικο-κοινωνικά, ενώ όταν δεν είμαι ερωτικά (γέλια).
-Ποιο είναι το αγαπημένο μέλος της μπάντας;
Γ. Ο Βαρελάς!
Ρ. Κοίτα, έχουμε γράψει τρία τραγούδια για τον Γιάννη. Ένα "Το καραβάκι του Γιαννάκη", δύο "Γιάννης Τραβέλης" και τρία "Johnny Black". Αλλά το αγαπημένο μέλος της μπάντας, που τον έχουμε πολύ χαϊδεμένο είναι ο Βαρελάς.
Γ. Ο Βαρελάς είναι το παιδάκι, ένας μπέμπης. Και έχουμε και τη μασκότ τον Άρτζι.
-Σχετικά με τα μέλη του συγκροτήματος. Είστε απλά μια μπάντα ή μια παρέα;
Γ. Σ' αυτό θα απαντήσω εγώ. Δεν είναι παρέα μια μπάντα. Η μπάντα είναι μπάντα και η παρέα είναι παρέα. Αλλά προφανώς θα έχεις κάποιες φιλικές σχέσεις με τα μέλη.
Ρ. Βασικά εγώ συγκατοικώ με τον μπασίστα, δεν είναι το ίδιο με μένα. Εγώ πιστεύω ότι η μπάντα πρέπει να είναι παρέα για να βγαίνει κάτι σωστό.
-Το πρώτο σας album "Skaring the Globe που κυκλοφορεί την Παρασκευή δεν είναι από δισκογραφική απ' όσο ξέρω. Τα χρήματα πώς προήλθαν και πώς θα τα βγάλετε;
Γ. Προήλθαν από την τσέπη μας και τα live και θα βγουν από τα live πάλι και την πώληση των cd.
-Είναι δύσκολο για ένα συγκρότημα να βγάλει μόνο του album;
Γ. Δεν πιστεύω πως είναι δύσκολο να βγει ένα cd. Αλλά είναι αρκετά δύσκολο να βγει ένα αξιοπρεπές cd σαν αυτό ας πούμε (γέλια).
Ρ. Όχι όχι, πιστεύω είναι δύσκολο. Δώσαμε αρκετά λεφτά για να βγει.
Γ. Ναι από άποψη οικονομική είναι δύσκολο, αλλά αν θέλεις να γράψεις θα γράψεις.
Ρ. Και σαν θέμα ηχογράφησης είναι δύσκολο.
Γ. Αν έχεις τα λεφτά να το κάνεις θα το κάνεις.
-Η ηχογράφηση έγινε στην Ξάνθη;
Ρ. Η ηχογράφηση έγινε σε δύο studio. Έγινε αρχικά στο Mad Productions και το υπόλοιπο στον Kosmas Epsilon, που έκανε και μίξη και mastering και τη μήτρα για το cd. Έκανε πολύ καλή δουλειά. Πιστεύω άλλες μπάντες στην Ελλάδα μόνο αν δώσουν αρκετά λεφτά θα έχουν τέτοια δουλειά.
-Πώς βλέπετε τον κόσμο στα live; Υπάρχει παλμός; Υπάρχει διάθεση να έρχονται γενικά;
Γ. Εγώ νομίζω πως υπάρχει παλμός και διάθεση. Και βάζω το νομίζω γιατί κάθομαι πίσω. Όταν πας να παίξεις με μια μεγάλη μπάντα λογικό είναι να μην υπάρχει τόσο παλμός, αλλά γενικά υπάρχει.
Ρ. Έχει κάτσει live δηλαδή να παίζουμε μπροστά σε 900 άτομα, με τους Locomondo, και οι περισσότεροι να γουστάρουν και έχει κάτσει live να πηγαίνουμε σαν headliners σε festival στην Χαλάστρα με εφτά άτομα, από τους οποίους οι δύο κάθονταν πλάτη στο stage.
-Έχουν υπάρξει ανακατατάξεις στα μέλη του συγκροτήματος σ' αυτά τα τρία χρόνια;
Γ. Στην αρχή είχαμε δύο κιθάρες, τρεις φωνές, με τον πληκτρά, και έναν τρομπονίστα, ο οποίος μάλωσε με τον πληκτρά και δεν έπαιξε στο δεύτερο live με τους Locomondo στη Θεσσαλονίκη.
Ο Δούκουγλου, ο άλλος κιθαρίστας, και η δεύτερη φωνή έφυγαν, ενώ οι υπόλοιποι μείναμε οι ίδιοι.
Ρ. Επίσης είχαμε και συμμετοχές με άλλους καλλιτέχνες. Με τον Πασχάλη Καρβουνάρη, τον τρομπετίτσα από τους Baildsa, τον Ζακ Στεφάνου στο Βόλο.
-Ποια η γνώμη σας για την επίδραση του διαδικτύου στη μουσική;
Ρ. Βασικά το διαδίκτυο έχει μας έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Από εκεί σπαμάρουμε πάρα πολύ για τη μπάντα κι έχει γίνει καλή δουλειά μέσω διαδικτύου. Είναι μεγάλο εργαλείο.
-Όσα λένε για το παράνομο download;
Ρ. Σε δέκα χρόνια που θα είμαστε πνιγμένοι στα φράγκα θα σου πω (γέλια). Γ. Κοίτα, για να μάθεις μια μπάντα πρέπει να την ακούσεις. Αν κατεβάσεις ένα δίσκο θα τον ακούσεις και θα πας να τους ακούσεις και live. Φυσικά δεν ήμαστε κατά του download. Ο δίσκος μας θα ανέβει και youtube και σε αρχείο για download.
-Οι δισκογραφικές εταιρείες πιστεύετε βοηθάνε τα συγκροτήματα;
Γ. Ε αυτή τη στιγμή όχι ιδιαίτερα. Δε ρίχνουν λεφτά σε νέα συγκροτήματα.
-Δηλαδή η λύση για να βγάλεις κάτι είναι να το κάνεις μόνος σου.
Γ. Ε αν θες να το κάνεις όπως θέλεις, ναι. Αλλιώς θα σου βάλουν περιορισμούς.
-Παίρνοντας αφορμή από το τραγούδι "Μπανάνα Μαριχουάνα", ποια είναι η άποψή σας για τα ναρκωτικά;
Γ. Γενικά εγώ είμαι υπέρ. Είμαστε υπέρ των ελευθεριών γενικά. Όχι φιλελεύθεροι, αλλά υπέρ των ελευθεριών. Απαγορεύονται οι απαγορεύσεις, ας πούμε.
-Ποια είναι τα σχέδιά σας σαν μπάντα για το μέλλον; Σχέδιο για δεύτερο δίσκο;
Ρ. Έχουμε σχέδιο και για δεύτερο και για τρίτη δίσκο. Έχουμε πολλά κομμάτια.
Γ. Κομμάτια υπάρχουν. Λεφτά δεν υπάρχουν.
-Χρόνος και διάθεση υπάρχει;
Γ. Χρόνος υπάρχει γενικά.
Ρ. Ναι, αλλά έχουμε σπάσει κάπως γιατί οι περισσότεροι έχουν φύγει φοιτητές, άλλοι είναι ακόμη μαθητές.
-Η πόλη και το κοινό της Ξάνθης σας έχουν βοηθήσει να αναδειχθείτε σαν συγκρότημα;
Γ. Όχι! Μόνο o rockmadness μας έχει βοηθήσει στην Ξάνθη. Ούτε ο Δήμος ούτε τίποτα. Για να σου δώσω να καταλάβεις, με έπαιρναν πέρσι τηλέφωνο από το Δήμο και με έψαχνε για να παίξουμε και φέτος ούτε καν. Προτιμούν δηλαδή να φέρουν ένα όνομα, που θα του δώσουν 5-6 χιλιάρικα για να παίξει, όπως φέτος τη Βιτάλη, από το να βάλουν ξανθιώτικες μπάντες. Και δεν εννοώ μόνο εμάς. Υπάρχουν πολλές καλές μπάντες να παίξουν και να τους βγει πιο φθηνά.
-Ποιες τοπικές μπάντες ξεχωρίζετε;
Γ. Οι μπάντες που είναι support την Παρασκευή, οι Spirits κι οι Broken Strings. Οι οι "Δυο λαλούν κι οι δυο την παίζουν", οι Radial Groove. Γενικά ο δήμος και η κοινωνία δε βοηθάνε. Κι η Ξάνθη δε βοηθάει γιατί δεν έχει μαγαζιά που μπορείς να κάνεις εύκολα live.
-Στο να κλείσετε live υπάρχουν δυσκολίες σε θέματα αμοιβής;
Γ. Ε ναι εντάξει. Δε μπορείς να πας σε μια πόλη να πεις είμαι αυτός, θέλω τόσα και θέλουμε να παίξουμε. Όταν δεν σε ξέρει ο άλλος είναι δύσκολο. Είναι πολύ πιο εύκολο να παίξεις σε ένα festival από το να κλείσεις σε ένα μαγαζί. Γιατί αν παίξεις μόνο σου συνεπάγεται ότι θα έχεις κι ένα δίωρο πρόγραμμα.
-Έχετε ξεχωρίσει το κοινό από κάποια πόλη;
Γ. & Ρ. Κιλκίς!!!
Γ. Και Ξάνθη. Πραγματικά το καλύτερο κοινό στο Κιλκίς.
Ρ. Έχει γραφτεί και τραγούδι για το Κιλκίς.
Γ. Και για την Αθήνα.
-H συνεργασία με τον Άγγελο Μουρβάτη πώς προέκυψε;
Ρ. Στην ουσία αυτός με έμαθε μουσική στο εργαστήριό του. Και αφού μου εξήγησε πως το κομμάτι "Κλειδί του παραδείσου" δεν έχει τίποτα εθνικιστικό, τότε συμφώνησα.
-Η άποψή σας για τον εθνικισμό;
Γ. Πολύ κακό πράγμα. Δε γίνεται να μισείς έναν άνθρωπο. Όσοι τους υποστηρίζουν δεν έχουν καταλάβει ακριβώς τι πιστεύουν.
-Στα κομμάτια υπάρχει πολιτικός χαρακτήρας;
Γ. Ναι σε λίγα υπάρχουν.
-Κλείνοντας, εκτός από το live την Παρασκευή ετοιμάζεται κάποια άλλη εμφάνιση;
Ρ. Έχουμε την άλλη εβδομάδα, την Πέμπτη στη Δράμα, στον Μύλο και το Σάββατο στην Καβάλα στο Jazz Rock.
πάνω από 900 άλλοι να τραυματιστούν αφού κάποιος αποφάσισε ότι θέλει να πετάξει
