(ένα άρθρο από την Μαντώ)
Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους αναζητούν νέα στέγη. Η επιλογή, όμως, του σωστού διαμερίσματος είναι ιδιαίτερα δύσκολη, όπως άλλωστε και η μελλοντική σχέση μαζί του. Εισέρχεσαι σε μία κατάσταση τόσο δυσνόητη για τη στιγμή που τη ζεις, αλλά και τόσο σκανδαλωδώς απλή, όταν τελειώνει. Βέβαια, ίσως απλώς να φταίει αυτό το μούδιασμα στο στομάχι όποτε πρέπει να πάρεις μία απόφαση για τη ζωή σου.
Είναι δυνατόν να δεις ένα διαμέρισμα, να το λατρέψεις και μετά από μία εβδομάδα να μετανιώνεις για την απόφαση σου να ζήσεις σε αυτό. Είσαι επιπόλαιος; Δε θα το έλεγα. Όπως κάθε φιλοδοξία και όνειρο, το σπίτι σου χάνει την αίγλη του μόλις περάσει από τη φαντασία σου και εισέλθει στην καθημερινή πραγματικότητα. Το δώρο των ονείρων σου μετατρέπετε σε ένα άχαρο αντικείμενο μόλις δεις τη γρατζουνιά στο πλάι ή συνειδητοποιήσεις πως τελικά δεν είναι το είδος του παιχνιδιού που σε διασκεδάζει.
Και δε φτάνει μόνο αυτό. Η μεγαλύτερη μάλλον απειλή σε μία σχέση ενοίκου – διαμερίσματος είναι η άγνοια. Εκ πείρας θα παραδεχτώ ότι μόλις ενημερωθείς για οποιαδήποτε νέα πληροφορία (την οποία δεν γνώριζες, όταν υπέγραφες το συμβόλαιο) ενοχλείσαι. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι αρνητικό για την κατασκευή ή τη διατήρηση του οικήματος, ούτε καν των συνηθειών της πολυκατοικίας. Το γεγονός και μόνο της δικής σου άγνοιας χαλάει τη διάθεση που έχεις. Δεν το γνώριζες και ασυνείδητα νιώθεις εξαπατημένος. Τι μπορείς να στηρίξεις σε ανακρίβειες;
Κάποτε διάβαζα σε ένα βιβλίο ενός Ελληνοαμερικανού συγγραφέα, το όνομα του οποίου δε θυμάμαι (μιας και το έργο του δε με συγκίνησε αρκετά ώστε να το τελειώσω), πως το σπίτι των ονείρων σου το αναγνωρίζεις με την πρώτη ματιά. Εγώ όμως, μιας και δεν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα, θα πω ότι δεν είναι δυνατόν να το βρεις με μία γρήγορη ξενάγηση και να ξέρεις πως ήταν η καλλίτερη επιλογή για σένα. Όχι, βέβαια, πως είναι δυνατόν ποτέ να υπάρχει το τέλειο σπίτι για κάποιον.
Σχεδόν όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους αναζητούν νέα στέγη. Η επιλογή, όμως, του σωστού διαμερίσματος είναι ιδιαίτερα δύσκολη, όπως άλλωστε και η μελλοντική σχέση μαζί του. Εισέρχεσαι σε μία κατάσταση τόσο δυσνόητη για τη στιγμή που τη ζεις, αλλά και τόσο σκανδαλωδώς απλή, όταν τελειώνει. Βέβαια, ίσως απλώς να φταίει αυτό το μούδιασμα στο στομάχι όποτε πρέπει να πάρεις μία απόφαση για τη ζωή σου.
Είναι δυνατόν να δεις ένα διαμέρισμα, να το λατρέψεις και μετά από μία εβδομάδα να μετανιώνεις για την απόφαση σου να ζήσεις σε αυτό. Είσαι επιπόλαιος; Δε θα το έλεγα. Όπως κάθε φιλοδοξία και όνειρο, το σπίτι σου χάνει την αίγλη του μόλις περάσει από τη φαντασία σου και εισέλθει στην καθημερινή πραγματικότητα. Το δώρο των ονείρων σου μετατρέπετε σε ένα άχαρο αντικείμενο μόλις δεις τη γρατζουνιά στο πλάι ή συνειδητοποιήσεις πως τελικά δεν είναι το είδος του παιχνιδιού που σε διασκεδάζει.
Και δε φτάνει μόνο αυτό. Η μεγαλύτερη μάλλον απειλή σε μία σχέση ενοίκου – διαμερίσματος είναι η άγνοια. Εκ πείρας θα παραδεχτώ ότι μόλις ενημερωθείς για οποιαδήποτε νέα πληροφορία (την οποία δεν γνώριζες, όταν υπέγραφες το συμβόλαιο) ενοχλείσαι. Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάτι αρνητικό για την κατασκευή ή τη διατήρηση του οικήματος, ούτε καν των συνηθειών της πολυκατοικίας. Το γεγονός και μόνο της δικής σου άγνοιας χαλάει τη διάθεση που έχεις. Δεν το γνώριζες και ασυνείδητα νιώθεις εξαπατημένος. Τι μπορείς να στηρίξεις σε ανακρίβειες;
Κάποτε διάβαζα σε ένα βιβλίο ενός Ελληνοαμερικανού συγγραφέα, το όνομα του οποίου δε θυμάμαι (μιας και το έργο του δε με συγκίνησε αρκετά ώστε να το τελειώσω), πως το σπίτι των ονείρων σου το αναγνωρίζεις με την πρώτη ματιά. Εγώ όμως, μιας και δεν πιστεύω στον κεραυνοβόλο έρωτα, θα πω ότι δεν είναι δυνατόν να το βρεις με μία γρήγορη ξενάγηση και να ξέρεις πως ήταν η καλλίτερη επιλογή για σένα. Όχι, βέβαια, πως είναι δυνατόν ποτέ να υπάρχει το τέλειο σπίτι για κάποιον.
.jpg)
