\\επιμέλεια: Σταύρος Μ.//
Σηκώνεις το κεφάλι ψηλά και κοιτάς ολόγυρα σου… Σε είχε πάρει ο ύπνος καθώς περίμενες το τρένο να έρθει… Γεμάτοι ανθρώπους οι διάδρομοι, άλλοι πάνε κάτω άλλοι πάνω, άλλοι τρέχουν, άλλοι βαδίζουν και άλλοι μένουν στάσιμοι-μιλάνε… Και αναρωτιέσαι πως κάπως έτσι είναι και η ζωή σου, η ζωή του κάθε ανθρώπου. Κοντεύουν Χριστούγεννα και όλοι γυρίσουν στις βάσεις τους. Βάσεις; Μα ποιος άραγε ορίζει τη ‘’βάση’’ του καθενός; Και αν κάποιος δεν έχει βάση ή αν έχει δυο βάσεις ή αν δεν έχει προσδιορίσει την έννοια της βάσης; Και γιατί να επιστρέφει πίσω για αυτές τις δύο βδομάδες, στους συγγενείς του, τους δικούς του; Είμαι σχεδόν σίγουρη πως δεν είναι όλων συνειδητή επιλογή, θα μου πεις τότε για ποιο λόγο το κάνουν; Είναι άραγε μιας μορφής υποχρέωση, χάρης στην οικονομική ευκολία που τους παρέχεται ή όντως είναι πεθύμηση;Στα αφτιά μου φαντάζει άσχημο το πρώτο, όμως μπορεί να συμβαίνει υποσυνείδητα σε πολλούς από εμάς και να μην το έχουμε συνειδητοποιήσει. Αυτό ακριβώς ονομάζω στασιμότητα: βιώνω παθητικά ότι μου συμβαίνει, κάνω ότι ΠΡΕΠΕΙ και αρνούμαι να εκλάβω και να επεξεργαστώ προς όφελός μου τα ερεθίσματα που καθημερινά παίρνω από γύρω μου. Απορώ πως ένας τέτοιος άνθρωπος που αδυνατεί ακόμα και να συνειδητοποιήσει τι θέλει να κάνει πόσο μάλλον να το διεκδικήσει, έχει το δικαίωμα να μιλάει για ευτυχία και για αγάπη.
Και όχι, δεν πιστεύω πως υπάρχει συγκεκριμένος ορισμός για τόσο μεγάλες έννοιες. Πολλοί προσπάθησαν να τις αποδώσουν με λόγια, έπεσαν κοντά, πολύ κοντά όμως κανένα συναίσθημα δεν μπορεί να περιγραφεί ακριβώς αφού ο κάθε άνθρωπος ανάλογα με το πόσο δυνατή είναι η ψυχή του το βιώνει διαφορετικά και σε διαφορετική ένταση.
Σηκώνω το βλέμμα και παρατηρώ.. Τόσες διαφορετικές εκφράσεις όσες και οι άνθρωποι, όμως δεν σου βγάζουν όλες την ίδια αλήθεια, την ίδια θέληση να τους μιλήσεις, να τις κοιτάξεις. Πάντα απορούσα με εκείνους τους ανθρώπους που μίλαγαν για να μιλήσουν-έκανε τόσο μπαμ. Πως γίνεται να μην το καταλάβαιναν και πως γίνεται επίσης να συνέχιζαν παρ` όλα αυτά να το κάνουν; Και με μία απλή ματιά γύρω, ανάμεσα σε όλο αγνώστους πάλι μπορούσα να το δω. Είναι άραγε ευλογία ή κατάρα κάτι τέτοιο; Το ίδιο συμβαίνει και με το χαμόγελο-το γνήσιο χαμόγελο βγάζει μάτι. Όσο καλός ηθοποιός και να ‘σαι δεν μπορείς να τους κοροϊδέψεις όλους. Αλλά ακόμα και αν το κάνεις ποιο το νόημα; Γιατί να βάζεις μάσκα στα αληθινά σου συναισθήματα; Δεν έχει νόημα κανένα και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθείς τόσο καλύτερο για σένα. Στους άλλους δεν έχεις να προσφέρεις ή να στερήσεις τίποτα, μόνο εσύ χάνεις-και άντε να το βρεις μετά. Γι` αυτό πάντα ήμουν καχύποπτη και σχεδόν αρνητική με τη διασκέδαση στα clubs. Τη θεωρώ τόσο δήθεν και ψεύτικη. Γιατί να ΠΡΕΠΕΙ να χορεύεις, να ΠΡΕΠΕΙ να γελάς, να ΠΡΕΠΕΙ να μιλάς, να ΠΡΕΠΕΙ να είσαι με ένα ποτό στο χέρι, να ΠΡΕΠΕΙ να παριστάνεις πως διασκεδάζεις με τον ίδιο τρόπο που παριστάνει πως διασκεδάζει ο καθένας δίπλα σου και το μόνο που έχεις ουσιαστικά κερδίσει είναι ένα κεφάλι καζάνι ή στην καλύτερη ένα (καλό) κρεβάτι με έναν άγνωστο τύπο;
Η μαγεία φίλε μου αν την αναζητάς δεν κανονίζεται, απλά συμβαίνει. Δεν γίνεται βεβιασμένα αλλά ούτε και διατηρείται βεβιασμένα. Έρχεται μόνη της και μόνης της φεύγει. Εξάλλου και εμείς μόνοι ήρθαμε και μόνοι θα φύγουμε. Σημασία έχει να την βιώσουμε στο μέγιστο, όσο και αν πονάει, ακόμα και αν πονάει να μην τα παρατήσουμε. Εξάλλου και ο πόνος απόδειξη συναισθήματος είναι και όσο πιο έντονα βιώνεται τόσο έντονα θα βιώνεται και η ευτυχία. Ιθάκη του καθενός να βρει την δική του ευτυχία. Το πώς δεν καθορίζεται. Αν με ρωτάς για εμένα, ευτυχία υπάρχει σε κάθε μέρα σου αν κοιτάξεις στα κατάλληλα σημεία. Ευτυχία είναι να ξυπνάς το πρωί και να κοιμάται πλάι σου. Ευτυχία είναι να σου χαμογελάει ένας άνθρωπος και να ξέρεις ότι ‘’φταις’’ εσύ γι` αυτό. Ευτυχία είναι να μπορείς να λες ό,τι νιώθεις. Ευτυχία είναι να βλέπεις στα μάτια των ανθρώπων την αγάπη χωρίς να μιλούν. Ευτυχία είναι να αγαπάς. Ευτυχία είναι να ταξιδεύεις καθημερινά ως τον παράδεισο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου