Μουσική Σκεψιθηρία, part 2

 //από τον Μελίτο Γ.\\   
\\ επιμέλεια: Σταύρος Μ. //

  Ώστε λοιπόν φίλε μου επιμένεις ότι δεν βγαίνει καλή μουσική σήμερα. Δεκτόν… δεν θα σου αποδείξω ότι κάνεις λάθος ξανά και πιστεύω ότι δεν θα ωφελούσε κανέναν σ’ αυτή τη σχέση. Γι αυτό θα δεχτώ τον συλλογισμό σου για λίγο. Ας ορίσουμε αρχικά τα στοιχεία που κάνουν καλή την μουσική, ή για να είμαστε ορθότεροι το καλό τραγούδι. Ένα καλό τραγούδι κρίνεται ως καλό αν έχει α)πρωτοτυπία σε στίχους και μουσική, β)καλοπαιγμένα ορχηστικά μέρη και σταθερά, αρμονικά φωνητικά, γ) δομή στην σύνθεση και δ) καλή παραγωγή και ενορχήστρωση. Και για να χωρίσουμε την δουλειά του μουσικού από του παραγωγού, ας πούμε ότι δύο βασικοί παράγοντες και εργασίες τελειοποιούν ή χαντακώνουν ένα κομμάτι: Το περιεχόμενο και η ποιότητα του ήχου μέσω του οποίου παρουσιάζεται. Αν δεν ασχολείσαι με την μουσική, θα σου το δώσω με παραδείγματα όπως αυτά παρουσιάζονται στον Πίνακα 1 όπου φαίνεται τι συντελεί στο να παρουσιαστεί για κάποιες τέχνες  ένα καλό αποτέλεσμα. (κακό πράμα τα εργαστήρια…).

Πίνακας 1: Αναφέρονται οι παράμετροι που επηρεάζουν  το αποτέλεσμα που προσφέρουν ορισμένες τέχνες. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς καταλαβαίνετε με ποια ασχολείται περισσότερο ο γράφων....

ΤΕΧΝΗ	ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ	ΠΟΙΟΤΗΤΑ
Μουσική	Κλίμακες, δομές, ρυθμοί, δρόμοι	Μέσα ηχογράφησης, παραγωγή, ενορχήστρωση
Ζωγραφική	Θέματα, μοντέλα, εικόνες	Χρώματα, πινέλα, τεχνικές
Φωτογραφία	Εικόνες	Φακός, φωτισμός, γωνίες
Κινηματογράφος/Θέατρο	φωτογραφία, σενάριο, σκηνοθεσία	Εξοπλισμός, φωτισμός, ερμηνείες
Ποίηση/Λογοτεχνία	Θεματολογία	Γλώσσα, ύφος

     Έτσι λοιπόν πιστεύω ότι καταλαβαίνετε όλοι τι θέλω να πω. Κάθε παραγωγή τέχνης δεν εξαρτάται μόνο από τις δυνατότητες του αρχικού της δημιουργού, αλλά και τα μέσα και την ποιότητα της εργασίας άλλων παραγόντων και συνεργατών του. Αν είσαι σε ένα πράγμα φίλε μου σωστός κι ωραίος είναι που στην μουσική που υποψιάζομαι ότι ακούς μάλλον σε τραβούν περισσότερο τα δεδομένα της δεύτερης και λιγότερο της τρίτης στήλης. Δεν σε ενδιαφέρει που οι παραγωγές των προηγούμενων δεκαετιών ματώνουν αυτιά και σπάνε τύμπανα όταν τις βάλεις να παίξουν σε μεγάλα ηχεία από το σφύριγμα, την βαβούρα και τα χιονάκια, δίνεις βάση στο περιεχόμενο, στην ουσία, στο εκρηκτικό σόλο και στο παθιασμένο χτύπημα των τυμπάνων. Δεν θες στην τελική να είναι καλή η ποιότητα του ήχου! Χαλάει η ατμόσφαιρα! (άλλωστε όταν ακούς τις ίδιες μουσικές στα σκυλάδικα με καθαρή ηχογράφηση αηδιάζεις…). Δες όμως που είσαι βλάκας… Αν κοιτάξεις στις υπόλοιπες γραμμές του πίνακα, θα διαπιστώσεις ότι αυτό που σε τραβάει να βαφτίσεις έναν πίνακα καλό, μία φωτογραφία όμορφη, μια παράσταση ή μια ταινία ψυχαγωγική ή ένα κείμενο ή ποίημα βαθύ, ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΤΗΝ ΣΤΗΛΗ ΤΩΝ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ, ΑΛΛΑ ΤΗΣ ΠΟΙΟΤΗΤΑΣ! Θες παραδείγματα; Δεν θεωρείς τόσο όμορφη την απεικόνιση πάνω σε έναν αρχαίο αμφορέα γιατί είναι υπέρ-επίπεδη και τραβηγμένη και το χρώμα είναι σαν χώμα γιατί βασικά είναι χώμα με μελάνι αλλά απεικονίζει την γέννηση ενός θεού της μυθολογίας… αντίθετα η Μόνα Λίζα που είναι ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΩΡΑΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ σε ένα υπαίθριο φόντο αλλά είναι εξαίρετο δείγμα της αναγεννησιακής εικαστικής (είναι). Αν τραβήξω με την κάμερα του κινητού μου (με το ζόρι 1 Mp κι ας είναι κι απ’ τα «ξύπνια») την φωτογραφία μίας γέννας λεοπάρδαλης που είναι είδος προς εξαφάνιση και μπλα και μπλου σε έχω ικανό να νομίζεις πώς έβγαλα στην φόρα τις προσωπικές μου στιγμές, αλλά αν με μία επαγγελματική φωτογραφική μηχανή τραβήξω τα χέρια μου μετά από 6 ώρες παίξιμο μπάσου θα την βάλεις φώτο στο εξώφυλλό σου στο φατσοβιβλίο! Θες κι άλλο; Κράζεις τον Κυνόδοντα ως καλτίλα του κερατά και ανάθεμα αν έχεις κάτσει να δεις Ζερβό, ή Οικονομίδη (έχεις δει κάτι ίσως από Νικολαΐδη αλλά αυτό επειδή έπαιξε σε μια ταινία του ο Αγγελάκας…), αλλά σπεύδεις να δεις πρώτος την καινούρια ταινία βλακώδους (και συνάμα φοβερής) δράσης του Σταλλόνε και των άλλων πάντα-νέων! Κι άλλο; Νόμπελ πήρε ο Σεφέρης, όχι ο Καββαδίας. Άσχετο που ο πρώτος κάποτε φίλησε το χέρι του δεύτερου!!! Ας μην ήτανε ο Θάνος Μικρούτσικος και συ θα νόμιζες ότι Καββαδίας είναι ο μεγάλος ανταγωνιστής του γνωστού ονειροκρίτη…  Αλλά κατά τα άλλα κι ενώ γουστάρεις τις καλτίλες τύπου Bowie στην μουσική… έκραξες ίσως τους In Flames που στο τελευταίο τους άλμπουμ αποφάσισαν να μην γράψουν με όλα τα όργανα από φυσικού τους και την παραμόρφωση «όσο πιο δεξιά πάει και στο 11 να μην σου πω!!» και έβγαλαν ένα όμορφο ηχητικό αποτέλεσμα, ως «φλώρους» ή «χαλασμένους της N.B.» Μετά βγαίνει όμως ο Μπγιόρν και λέει ότι στην πραγματικότητα επαναχρησιμοποίησε πολλά παλαιότερα ριφάκια του κι εσύ το βουλώνεις γιατί δεν τα άκουσες, δεν τα κατάλαβες και δεν τα χάρηκες. Γιατί κρίνεις με δύο μέτρα και δύο σταθμά. Μην μου λες ότι άλλο η μια τέχνη, κι άλλο η άλλη, οι βιομηχανίες τους δουλεύουν με τον ίδιο τρόπο, οι καλλιτέχνες τους σκέφτονται και δρουν με τον ίδιο τρόπο, εμπνέονται από τα ίδια πράγματα και έχουν τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Τα μέσα διαφέρουν και μόνο. Έλα, πες μου ότι δεν μπορώ να καταλάβω την γλύκα της μουσικής αν δεν είναι συσκευασμένη σε γυαλιστερό περιτύλιγμα κι ότι μου αξίζει να με δέσεις και να με βάλεις να ακούω  Coldplay για 48 ώρες χωρίς δηλητήριο, αγχόνη και ξυράφι… Πες μου ότι σου αρέσει περισσότερο η ηχογράφηση σε βινύλιο αλλά έχεις μόνο πειρατικά mp3 στο κινητό σου. Πες μου ότι έχεις κασέτες στο αμάξι σου, έτσι για την φάση, αλλά αν σε ένα live στο πανεπιστήμιο οι μπάντες ακούγονται σαν την δαιμονισμένη που αργοπεθαίνει και σου σπάνε τα νεύρα οι ήχοι της κιθάρας που είναι φουλ στα πρίμα, ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΠΑΙΖΕΙ Η ΜΠΑΝΤΑ, ακόμα και τα αγαπημένα σου τραγούδια. Πες το μου να σου υπενθυμίσω τι μου έλεγες τις προάλλες, το ότι τον έχεις γραμμένο στα παπούτσια σου τον ήχο και την ποιότητα γιατί εσύ ακούς την ουσία. Να στο υπενθυμίσω να δω πώς θα με κοιτάς όταν συνειδητοποιήσεις την βλακεία που είπες.  Ξέρεις μωρέ, αυτό που δεν βγαίνει πια καλή μουσική…